ظاهربين دارد و عمل و رفتار وى را تحت تأثير قرار نمى‌دهد و چه بسا آن را فراموش نيز مى‌كند؛ در حالى‌كه جلوه‌گرشدن دمادم دنيا در برابر ديدگان انسان او را سخت جذب خود مى‌كند. كمتر مسلمانى است كه در مورد آخرت و نسبت دنيا به آخرت جاهل بوده و يا شك داشته باشد، ولى چون اين معرفت هر روز تجديد نمى‌گردد و در برخى افراد، عمق ندارد، در مقام عمل خيلى كم به آخرت توجه دارد، و بيشتر اوقات غفلت نموده و فكر مى‌كند كه آن‌چه مهم است و با آن سروكار دارد همين چند روز دنياست و زندگى واقعى و حقيقى، زندگى همين دنياست و اصلا توجه ندارد كه آخرتى در كار است و فراموش مى‌كند كه هدف و مقصد آن‌جاست. تنها انبيا و اولياى خدا(عليهم السلام) هستند كه هيچ گاه از اين مسايل غفلت نمى‌كنند، ولى عموم انسان‌ها غافل هستند. بنابراين بايد دايماً زندگى اخروى و اهميّت آن را به انسان تذكر داد تا بداند زندگى چند روزه دنيا كه برايش تلاش مى‌كند و برنامه‌ريزى مى‌نمايد و در پى به دست‌آوردن پست و مقام و رياست آن عرق مى‌ريزد، يك سفر چندروزه بيش نيست و هدف و مقصد جاى ديگر است. از اين‌روست كه در نهج‌البلاغه و ساير كلمات ائمه اطهار و قرآن كريم اين همه بر مذمت دنيا و دلباختگان به دنيا پافشارى شده و با تعابيرى چون: وَ مَا الْحَياةُ الدُّنْيا اِلاّ لَعِبٌ وَ لَهْوُ...[1]؛ زندگى دنيا جز بازى و سرگرمى نيست، و يا اِنَّ الَّذينَ لا يَرْجُونَ لِقاءَنا وَ رَضُوا بِالْحَياةِ الدُّنْيا وَ اطْمَأَنُّوا بِها وَالَّذينَ هُمُ عَنْ آياتِنا غافِلوُنَ * اُولئِكَ مَأْوئِهُمُ النّارَ بِمَا كانوُا يَكْسِبُون[2]آنهايى كه اميدى به ملاقات ما [در رستاخيز] ندارند و به زندگى دنيا راضى شدند و بر آن تكيه كردند و آنها كه از آيات ما غافل هستند، بخاطر كار و كردارشان جايگاهشان آتش است. و يا فَوَيْلٌ لِلْكافِرينَ مِنْ عَذاب شَديد * الَّذينَ يَسْتَحِبوُّنَ الْحَيوةَ الدُّنْيا عَلَى الاْخِرَةِ وَ يَصُدُّونَ عَنْ سَبيلِ اللّه[3]؛ واى بر كافران از مجازات شديد، آنهايى كه زندگى دنيا را بر زندگى آخرت ترجيح مى‌دهند و [مردم را] از راه خدا باز مى‌دارند، اين مطلب را مكرّر بيان مى‌دارد. پس علت اين است كه دنيا مظاهر دل‌فريب و جذاب دارد ولى آخرت در ديده ظاهربين مردم كمتر جلوه‌گر است. انسان به حسب زندگى طبيعى، دنيا را از راه حواس ظاهر درك مى‌كند و ظواهر آن