بيش از آنچه هست نپندارد. خود بزرگ‌بينى موجب مى‌شود كه انسان موقعيت خود را در نظر ديگران بالاتر نشان دهد و به غرور مبتلا گردد، كه زمينه سقوط او را فراهم مى‌سازد. اساس سقوط شيطان، غرور و خود بزرگ‌بينى او بود. شخصيت‌هاى بزرگى به واسطه كبر و غرور زياد به انحراف و انحطاط كشيده شدند تا آن‌جا كه ديگر خدا را به خدايى قبول نداشتند! انسان بايد بين افراط و تفريط راه ميانه را برگزيند؛ نه آن‌چنان مغرور باشد و خودش را فوقِ همه بداند كه اصلا در مقابل ديگران تواضع نداشته باشد، و نه آن‌چنان خودش را خوار و كوچك شمارد كه ديگران نيز براى او هيچ موقعيتى قايل نباشند. اين كار موجب مى‌شود كه استعدادهاى انسان ظهور پيدا نكند و جامعه هم از آنها بهره‌مند نشود و نعمت‌هاى خدا به هدر برود.

در ادامه حضرت مى‌فرمايند: و لا تَتَّكِلَنَّ على كفايةِ احد. در بينش توحيدى، انسان نبايد به ديگران اميدوار باشد، بلكه فقط بايد توجهش به خدا باشد و از او كمك بخواهد. توجه به خدا، از يك سو موجب بى‌نيازى از خلق مى‌شود و از سوى ديگر، موجب مى‌شود كه انسان استعدادهاى خدادادى‌اش را به كار گيرد تا شكوفا گردد. انسان با اين كار علاوه بر اين‌كه شخصيت اجتماعى و عزت و احترام پيدا مى‌كند، ارتباطش نيز با خدا تقويت مى‌گردد. اگر انسان براى رفع احتياجش دست خود را به سوى مردم دراز كند، خواه ناخواه به همان اندازه پيش آنها خوار مى‌شود، اما اگر انسان احتياجش را به خدا بگويد پيش هيچ كس خوار نمى‌شود و احترام و آبرويش نزد همه محفوظ است.