ندرت اتفاق مى‌افتاد كه مثلا مركبى، سوارِ خود را لگد بزند و موجب مرگش شود، اما امروزه يك قطار تصادف مى‌كند و ده‌ها نفر كشته مى‌شوند، يك هواپيما سقوط مى‌كند و صدها نفر كشته مى‌شوند و ... . در همين راستا، برخى تصور مى‌كنند كسانى كه ثروت‌هاى كلانى به هم زده‌اند، آسايش بيش‌ترى در زندگى دارند، اما وقتى از نزديك زندگى آنها را مشاهده مى‌كنيم، مى‌بينيم گرفتارى آنها به مراتب بيش‌تر از ديگران است. چه بسا آسايش يك كشاورز در دهكده‌اى دورافتاده كه با زحمت بسيار كار مى‌كند از كسانى كه در كاخ‌هاى كذايى زندگى مى‌كنند بيش‌تر باشد. هر چند ممكن است اين كشاورز از انواع لذت‌هايى كه كاخ‌نشينان مى‌برند بى‌بهره باشد، اما در عوض از ناملايمات زندگى آنان در امان است. البته اين سخن به معناى اين نيست كه هر جا نعمتى است، لزوماً در كنارش مصيبتى هم وجود دارد، اما اين مطلب واقعيت دارد كه زندگى انسان توأم با خوشى و ناخوشى است.

مسلّماً زندگى دنيوى بدون گرفتارى امكان ندارد. اين ويژگى زندگى دنيا است. برعكس، سعادت اخروى همراه هيچ گرفتارى و غم و غصه‌اى نيست: لا يَمَسُّهُمْ فِيها نَصَبٌ وَ ما هُمْ مِنْها بِمُخْرَجِينَ؛[1] هيچ رنج و زحمت در آن‌جا به آنها نرسد و هرگز از آن بهشت بيرونشان نكنند. در دنيا چنين وعده‌اى به كسى داده نشده است و هيچ كس چنين زندگى سراسر خوشى و راحتى را در دنيا تجربه نكرده است.

بشر همواره در تلاش است با فراهم كردن وسايل راحتى و آسايش، مشكلات زندگى را كم كند و تا حدودى موفقيت‌هايى هم در اين زمينه به دست آورده است. يكى از راه‌هايى كه بشر براى كاستن آلام و ناراحتى‌هاى خود به آن متوسل شده، پناه بردن به سرگرمى‌ها است. انسان براى رهايى از فكر و خيال‌هاى ناراحت‌كننده، به اختراع انواع سرگرمى‌ها روى آورده است. شيطانى‌ترين اختراع در اين زمينه، مسكرات و مواد مخدّر است. انسان در حالت مستى غم و غصه‌هايش را فراموش مى‌كند و براى مدت كوتاهى نسبت به همه چيز بى‌خيال مى‌شود. ولى‌به هرحال، اين بى‌خيالى نمى‌تواند ماهيت زندگى دنيا را تغيير دهد. اتفاقاً كسانى كه به اين سرگرمى‌ها متوسل مى‌شوند، هرچند ممكن است لحظاتى غم و غصه و گرفتارى‌ها را فراموش كنند ولى گرفتار مصيبت‌هاى دوچندان مى‌شوند. مثلا افرادى كه به مواد مخدّر روى مى‌آورند،آن‌چنان گرفتار مى‌شوند كه ديگر نمى‌توانند آن را رها كنند. انسان با اين كار نه تنها