‌‌‌از آنجا كه انسان با داشتن تكيه‌گاه و پناهگاهى مطمئن چون خدا كه هميشه زنده است و هرگز نمى‌ميرد، نياز ندارد كه به ديگران اعتماد كند، خداى سبحان مى‌فرمايد:

‌‌‌‌‌‌«وَ تَوَكَّلْ عَلَى الْحَىِّ الَّذي لايَموُتُ»[1]

‌‌‌‌‌‌توكّل بر خداوندى كن كه زنده است و هرگز نمى‌ميرد.

‌‌‌در جاى ديگر خداوند مى‌فرمايد:

‌‌‌‌‌‌«فَتَوَكَّلْ عَلَى اللّهِ اِنَّكَ عَلَى الْحَقِّ المُبِينِ»[2]

‌‌‌‌‌‌پس بر خدا توكّل كن كه البتّه بر حقى و حقانيّتت بر همه آشكار است.

‌‌‌اساساً انسان با وجود خداوند چه دليلى دارد رو به سوى غير خدا آورد، آيا عنايات ذات احديّت او را كفايت نمى‌كند؟ لذا خداوند مى‌فرمايد:

‌‌‌‌‌‌«اَلَيْسَ اللّهُ بِكاف عَبْدَهُ ...»[3] آيا خداوند براى بنده‌اش كافى نيست؟!

‌‌‌در جاى ديگر مى‌فرمايد:

‌‌‌‌‌‌«قُلْ اَغَيْرَ اللّهِ اَتَّخِذُ وَلِيّاً فاطِرِ السَّمواتِ وَ الأرْضِ ...»[4]

‌‌‌‌‌‌بگو آيا غير از خدا را ولىّ خود انتخاب كنم در حالى كه او آفريننده آسمانها و زمين است؟

‌‌‌اگر زيان و خسارتى متوجه انسان باشد، تنها اوست كه برطرف مى‌سازد و خيرات نيز قطعاً از جانب او نصيب بنده‌اش مى‌گردد:

«وَاِنْ يَمْسَسْكَ اللّهُ بَضُرٍّ فَلاكاشِفَ لَهُ اِلاّ هُوَ وَ اِنْ يَمْسَسْكَ بِخَيْر فَهُوَ عَلى كُلِّ شَىء قَديرٌ»[5]

اگر خداوند زيانى به تو برساند كسى جز او نمى‌تواند آن را برطرف سازد و اگر خيرى به تو برساند، او بر همه چيز تواناست.

‌‌‌به هر ترتيب هركس به خدا تكيه كند و او را براى خود پناهگاهى امن برگزيند، خداوند او را كفايت مى‌كند؛ خداوند متعال در قرآن كريم مى‌فرمايد: