مدنظر عرفا بسيار به ‌جا و مطلوب است و اگر عرفا ملاقات در آيات قرآن را ـ از جمله آيه: «فَمَن كَانَ يَرْجُو لِقَاء رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحاً وَلا يُشْرِكْ بِعِبَادَه رَبِّهِ أَحَدا؛[1] پس هر کس به لقاي پروردگار خود اميد دارد بايد به کار شايسته بپردازد، و هيچ کس را در پرستش پروردگارش شريک نسازد». ـ به لقاي خاص اولياي خدا با معبود خويش تفسير مي‌کنند، منظورشان اين نيست که ملاقات عمومي منطبق بر تفسير ظاهري و لفظي آن آيات منظور نيست، بلکه آنان از معناي ظاهري به معناي باطني آن آيات منتقل شده‌اند.