«النجم رسول الله(صلى الله عليه وآله) و العلامات الائمه من بعده(عليهم السلام)؛[1] منظور از النجم رسول خدا(صلى الله عليه وآله) و منظور از العلامات، امامان معصوم(عليهم السلام) هستند».

ممکن است کساني که تنها ظاهر آيات را مي‌پذيرند بگويند اين آيه درباره ستارگان سخن مي‌گويد که افراد در بيابان، دريا و در تاريکي شب به وسيله آن‌ها راهنمايي مي‌شوند و با موقعيت آن‌ها جهت و مسير حرکت خود را پيدا مي‌کنند و از ظاهر و سياق آيه هدايت معنوي و رهايي از تاريکي‌هاي معنوي و هدايت به نور الهي به وسيله پيامبر و امامان معصوم(عليهم السلام) استفاده نمي‌شود؛ اما آنچه امام فرموده‌اند تفسير لفظي آيه نيست که از ظاهر آيه استفاده شود، بلکه تأويلي است که امام از باطن آيه استخراج کرده‌اند؛ زيرا قرآن ظاهري دارد و باطني که بجز ائمه اطهار و راسخان در علم کسي بدان آگاهي كامل ندارد و گاهي در روايات به آنچه از باطن آيات استفاده مي‌شود اشاره شده است. اين روش براي کساني که به باطن قرآن احاطه دارند کاملاً منطقي و عقلاني است. البته از عصر امامان معصوم(عليهم السلام) تا کنون در ارتباط با تفسير و تأويل قرآن لغزش‌هاي فراواني به عمد انجام گرفته است و افراد منحرف که درصدد سوءاستفاده از قرآن بودند، گاهي تأويلات باطلي از آيات ارائه مي‌دادند و مي‌گفتند که مراد از آن آيات اين تأويلات است نه آنچه از ظاهرشان استفاده مي‌شود. آن‌ها حتي براي پذيرفته شدن تأويلات خود، رواياتي نيز جعل مي‌کردند كه متأسفانه در لابه‌لاي مجامع روايي ما جاي گرفته‌اند و