جنوب، مغرب و مشرق و سمت و سوي حرکت شناسايي مي‌شد و يا جهت قبله را با موقعيت ستاره قطبي تعيين مي‌کردند. با توجه به نقشي که ستارگان و از جمله ستاره قطبي در راهنمايي انسان‌ها در مسافرت‌ها، جابه‌جايي‌ها و ديگر امور دارند، خداوند ما را به اهميت آن‌ها توجه داده، مي‌فرمايد:

«وَعَلامَاتٍ وَبِالنَّجْمِ هُمْ يَهْتَدُون؛[1] و نشانه‌هايي [ديگر نيز قرار داد]، و آنان به وسيله ستاره [قطبي] راه‌يابي مي‌کنند».

طبيعي است کساني که اهل انديشه، تدبر و داراي آمادگي ذهني هستند، با مشاهده اين آيه که در آن هدايت ظاهري و هدايت به وسيله ستارگان گفته شده، به هدايت معنوي؛ يعني هدايت به وسيله انبيا و ائمه معصومين(عليهم السلام) منتقل مي‌شوند. گرچه در ادامه آيه به اين انتقال و تداعي معاني اشاره نشده؛ اما اين انتقال و تداعي معاني مطلوب و بسيار تأثيرگذار است. بسيار بجا و شايسته است که با شنيدن آيه‌اي که در آن هدايت به وسيله ستارگان و استفاده از آن‌ها در تشخيص مسيرهاي زميني و دريايي و تعيين مسير و جهت حرکت با موقعيت ستارگان آمده، انسان به بزرگ‌ترين نعمت‌هاي معنوي خداوند؛ يعني هدايت و راهنمايي مردم به وسيله انبيا و اولياي خدا به سوي کمال و تعالي و سعادت اخروي، منتقل گردد. اين انتقال دادن در روايت امام صادق(عليه السلام) وجود دارد و آن حضرت با تأويل آيه شريفه، ما را به هدايت معنوي توجه داده‌اند. آن حضرت در تأويل «النجم» و «العلامات» در آيه مزبور فرموده‌اند: