از ديدگاه قرآن، کساني که مال حرام و مال يتيم مي‌خورند، چون ظاهر آن را مي‌بينند، برايشان خوشايند است و از خوردنش لذت مي‌برند و از باطن آن كه آتش سوزان و جان‌گداز است بي‌خبرند، مالي كه هرچه بيشتر از آن بخورند، آتش بيشتري در درون خود انباشته مي‌كنند، و پس از مرگ نيز براي هميشه در همين آتشي که فراهم کرده‌اند خواهند سوخت.

خداوند مي‌فرمايد: مردم ظاهربين از آخرت غافلند. اين بدان معنا نيست که چون آن‌ها آخرت را نمي‌بينند از آن غافلند؛ زيرا بي خبري به معناي نديدن نيست و ممکن است کسي چيزي را نبيند؛ اما بدان توجه داشته باشد. در تأييد اين نکته، به اين خطاب  خداوند در قيامت به کافران توجه كنيد:

«لَقَدْ كُنتَ فِي غَفْلَه مِّنْ هَذَا فَكَشَفْنَا عَنكَ غِطَاءكَ فَبَصَرُكَ الْيَوْمَ حَدِيد؛[1] [به او مي‌گويند:] واقعاً که از اين [حال] سخت در غفلت بودي، و[لي] ما پرده‌ات را [از جلوي چشمانت] برداشتيم و ديده‌ات امروز تيز است».

روشن است که امكان ديدن آخرت در دنيا جز براي اندکي از اولياي خدا فراهم نيست و بيشتر مؤمنان آخرت را نمي‌بينند؛ اما بدان باور و ايمان دارند و کافران علاوه بر آن که آخرت را نمي‌بينند، از آن غافل نيز هستند تا هنگامي كه مرگشان فرا مي‌رسد و با کنار زده شدن پرده‌ها و حجاب‌هاي، فراروي آن‌ها، آخرتي که در دنيا از آن غافل بودند و انکار مي‌كردند را مي‌بينند و با التماس به خداوند مي‌گويند: