در مسير اطاعت خداوند و کمال، گام‌هاي بسيار بلندي برداشته‌اند و شايسته دريافت عنايات ويژه خداوند گرديده‌اند، خداوند در همين دنيا نيز چشم برزخي آن‌ها را مي‌گشايد و آنان پاره‌اي از حقايق که از ديگران پوشيده است را مشاهده مي‌کنند؛ براي نمونه، در عالم مکاشفه انسان‌هاي گنه‌کار را در هيئت حيوانات مي‌بينند.

چنان‌که از برخي از آيات قرآن استفاده مي‌شود، دومين پرده اصلي در عالم قيامت کنار مي‌رود و انسان در آن جا حقايقي که در دنيا و برزخ از او پنهان بودند را خواهد ديد:

«يَعْلَمُونَ ظَاهِراً مِّنَ الْحَيَه الدُّنْيَا وَهُمْ عَنِ الآخِرَه هُمْ غَافِلُون[1]؛ از زندگي دنيا ظاهري را مي‌شناسند و حال آن که از آخرت غافلند».

بنابراين آيه شريفه مردم، ظاهر دنيا را مي‌بينند و از باطن آن بي‌خبرند و اگر چنين نبود در رفتار خويش تجديدنظر مي‌کردند و از پرداختن به دلبستگي‌ها و لذت‌هايي که باطن آن‌ها آتش جهنم است، خودداري مي‌کردند:

«إِنَّ الَّذِينَ يَأْكُلُونَ أَمْوَالَ الْيَتَامَى ظُلْماً إِنَّمَا يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ نَاراً وَسَيَصْلَوْنَ سَعِيرا؛[2] در حقيقت، کساني که اموال يتيمان را به ستم مي‌خورند، جز اين نيست که آتشي در شکم خود فرو مي‌برند و به زودي در آتشي فروزان در مي‌آيند».