را نشنوند و اين ملاقات در آخرت فراهم شود و مي‌شود در جهان آخرت خداوند را ديد و سخنش را شنيد؟ خداوند درباره دوستان خود در آخرت مي‌فرمايد:

«وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَه * إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَه؛[1] در آن روز چهره‌هايي شادابند. به سوي پروردگار خود مي‌نگرند».

در بسياري از آيات قرآن نکته‌هايي وجود دارد که با توجه به آن‌ها پاسخ اين پرسش به دست مي‌آيد و آن اين که: انسان‌ها بايد در اين دنيا با انتخاب و اختيار خويش راه صحيح را بشناسند و آن را بر راه ضلالت و گمراهي ترجيح دهند و با پيمودن راه صحيح به کمال شايسته خويش برسند. اگر از آغاز همه حقايق عالم و دين براي انسان‌ها آشکار باشد، هيچ کس آن‌ها را انکار نخواهد كرد و در اين صورت تکليف و امتحان الهي معنا نخواهد داشت تا در پرتو آن خوب از بد شناخته شود. هيچ انسان عاقلي به هنگام  روز و حضور آفتاب ادعا نمي‌کند شب است و روشنايي روز در كار نيست. خداوند اراده کرده است انسان‌ها با تلاش بر پايه اختيار و انتخاب خويش حقايق دين را بشناسند و در مسير سعادت گام بردارند. او اراده کرده است كه انسان در معرض امتحان قرار گيرد و از اين رهگذر فضايل انساني براي او ثابت شوند. اگر او مي‌خواست، مي‌توانست انسان را وادار به تسليم در برابر حق نمايد و امکان هر گونه مخالفت با حق و انکار آن را از او بگيرد که در اين صورت تکليف بي‌معنا مي‌بود و خوب از بد شناخته نمي‌شد: