دنبال كسب رضايت الهي و رسيدن به مدارج معنوي و بهره‌مند گشتن از محبت و عشق به ساحت قدس ربوبي است، شايستگي چشيدن طعم محبت خويش را عنايت مي‌كند و او با تفضل و عنايت الهي سرشار از محبت الهي مي‌گردد:  

تا كه از جانب معشوق نباشد كششي  ***‌  كوشش عاشق بيچاره به جايي نرسد

بزرگ‌ترين آرمان پيشوايان معصوم ما درك وصال الهي و رسيدن به لقاي اوست و آنان در مناجات خود و از جمله امام سجاد(عليه السلام) در جاي جاي مناجات خمس عشر از خداوند درخواست كرده‌اند كه آنان را به سوي خود جذب كند و با كشش محبت خويش آنان را به خود برساند. امام حسين(عليه السلام) در دعاي عرفه مي‌فرمايد:

«إِلهيِ أُطْلُبْنيِ بِرَحْمَتِكَ حَتَّي أَصِلَ إِليْكَ وَاجْذِبْنيِ بَمِنّكَ حَتَّي أُقْبِلَ عَلَيْك؛[1] بارالها؛ مرا به پاس رحمتت بطلب تا به تو واصل گردم و با جاذبه احسانت مجذوبم كن تا يكسره روي دل به سوي تو آورم [و از غير تو روي گردانم] ».

نتيجه دل سپردن به دنيا و سرمست شدن از مظاهر فريبنده آن و اميدوار نبودن به لقاي الهي، گرفتار شدن به آتش فراق الهي در قيامت است كه از هر عذاب و آتشي سوزنده‌تر است؛ زيرا عالي‌ترين كمال و مقام اخروي نيل به وصال الهي و قرار گرفتن در شعاع جذبه معبود است. مضمون برخي از روايات اين است كه گاهي در بهشت، بر حسب