«إَنَّ الَّذِينَ لاَ يَرْجُونَ لِقَاءنَا وَرَضُواْ بِالْحَيه الدُّنْيَا وَاطْمَأَنُّواْ بِهَا وَالَّذِينَ هُمْ عَنْ آيَاتِنَا غَافِلُونَ * أُوْلَـئِكَ مَأْوَاهُمُ النُّارُ بِمَا كَانُواْ يَكْسِبُون؛[1] كساني كه به ديدار ما اميد ندارند و به زندگي دنيا دل‌ خوش كرده، بدان اطمينان يافته‌اند و كساني كه از آيات ما غافلند، آنان جايگاهشان، به سزاي آنچه مي‌كردند آتش دوزخ است».

منشأ اميد و نااميدي از لقاي الهي

در نشست‌هاي پيشين درباره ملاقات با خدا در قيامت سخن گفتيم و دانستيم عمده آيات مربوط به لقاي الهي، به ملاقات عمومي بندگان با خداوند توجه دارند و البته آن آيات با لقاي خاص الهي كه ويژه اوليا و دوستان خداست نيز سازگارند و لقاي خاص الهي مدلول اشاره‌اي آن آيات مي‌باشد. اكنون با توجه به آيه بالا كه در آن خداوند از كساني كه اميدي به ملاقات عمومي با خداوند ندارند سخن گفته است، اين پرسش