آيه‌ى ديگر:

نحل / 32: «الَّذِينَ تَتَوَفّاهُمُ الْمَلائِكَةُ طَيِّبِينَ يَقُولُونَ سَلامٌ عَلَيْكُمْ ادْخُلُوا الْجَنَّةَ بِما كُنْتُمْ تَعْمَلُون».

در مقابل ستمگران به خويش، طيبّين قرار دارند كه چون فرشتگان جان آنان را مى‌گيرند به آنها مى‌گويند: سلامٌ عليكم. روشن است كه اين گفتگو هم با بدن نيست.

يس / 26و27: «قِيلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ قالَ يا لَيْتَ قَوْمِي يَعْلَمُونَ بِما غَفَرَ لِي رَبِّي وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُكْرَمِينَ».

مؤمنى را ياد مى‌كند كه در دنيا مردم را به خدا دعوت مى‌كرد ولى مردم نمى‌پذيرفتند و استهزاء مى‌كردند تا اينكه مرگش در مى‌رسد و به او گفته مى‌شود: به بهشت درآى. و او مى‌گويد: كاش مردم مى‌دانستند كه سرانجام من به كجا كشيد؛ اگر آنان نيز از من پيروى مى‌كردند به همين فرجام نيك مى‌رسيدند.

فجر / 30ـ27: «يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِي إِلى رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً فَادْخُلِي فِي عِبادِي وَادْخُلِي جَنَّتِي».

اى كه داراى مرتبه‌ى كمال نفسانىِ «اطمينان» هستى، به سوى خدايت بازگرد.

به روشنى دلالت دارد براينكه شخصيت نفس پس از مرگ باقى‌است و مورد خطاب محبّت‌آميز الهى قرار مى‌گيرد.

انعام / 93: «وَلَوْ تَرى إِذِ الظّالِمُونَ فِي غَمَراتِ الْمَوْتِ وَالْمَلائِكَةُ باسِطُوا أَيْدِيهِمْ أَخْرِجُوا أَنْفُسَكُمُ الْيَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذابَ الْهُونِ بِما كُنْتُمْ تَقُولُونَ عَلَى اللهِ غَيْرَ الْحَقِّ وَكُنْتُمْ عَنْ آياتِهِ تَسْتَكْبِرُون».

و اگر ستمگران را در سكرات مرگ، ببينى كه فرشتگان دستها را گشوده‌اند و بر سرشان ايستاده و به آنان مى‌گويند: جان بكنيد! عذاب خواركننده‌اى خواهيد داشت به خاطر آنچه نادرست درباره‌ى خدا مى‌گفتيد و نسبت به آيات او تكبّر مىورزيديد. مى‌فرمايد: [خودتان را خارج كنيد]؛ پس به حكم اين تعبير، انسانيت آدمى به چيزى جز بدن اوست كه مى‌گويد آنرا خارج كنيد.

فصّلت / 30: «إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ أَلاّ تَخافُوا وَلا تَحْزَنُوا وَأَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنْتُمْ تُوعَدُون».

از ذيل آيه برمى‌آيد كه مربوط به هنگام مرگ است؛ مى‌فرمايد: آنانكه گفتند پروردگار ما «الله» است و پاى آن ايستادند؛ [به هنگام مرگ] فرشتگان بر آنان فرود آيند و گويند: نهراسيد و غمگين مباشيد بشارت باد شما را به بهشتى كه از پيش به شما وعده داده شده بود.

كاربرد ماضى بعيد [كنتم توعدون] دلالت دارد براينكه آيه، مربوط به موت است. زيرا مى‌گويد «وعده داده شده بوديد» اگر مربوط به دنيا بود، ماضى بعيد، مناسبتى نداشت.