و جانبازی او گردید. همچنین دو تن از فرزندانش به نام های حسین و جعفر در جبهه های نبرد به شهادت رسیدند و دو فرزند دیگرش مجروح و جانباز شدند. وی عالمی عابد و متهجّد و زاهد بود و عمر خود را به طاعت پروردگار و حلّ مشکلات مردم سپری نمود تا این که در روز 10 خرداد 1379ش در بیمارستان ارتش وفات یافته و به مشهد مقدس منتقل و در روز 27 صفر 1421ق در مزار خواجه ربیع مدفون شد.

تألیفات ایشان به 49 عدد می رسد که از جمله می توان به این کتاب ها و رساله ها اشاره کرد:

1. «الواعظ» مفصّل ترین کتاب ایشان در 7 جلد آن در نجف به چاپ رسیده و در صورت چاپ بقیه مجلّدات به 30 جلد خواهد رسید. 2. «طیب المجالس»3. «شجره طیّبه»4. «مشکاه الانوار»5. «جُهد العاجز الغیبه»6. «سواد الوجه فی الدّارین»7. «معدن التّقی فی القلب»8. «ادب الکتاب فی الکتابه»9. «کسب الحلال»10. «العنایه الرّبانیّه» 11. «منتخب التّقویم» 12. «طب الامام» و غیره.[1]

سیّد محمّدعلی رزمی*

سیّد محمّدعلی رزمی، از شعرای اواخر دوره قاجاریه است. در اصفهان ساکن بوده و در سال 1314ق در شکارگاه از کوه پرت شده و وفات یافته است. میرزا شکراللّه منعم این مصرع را برای مادّه تاریخ فوت او گفت است:

«رزمی بمحمّد و علی واصل گشت) [2]

[1] خورشید جی، صص 324 و 325.

[2] تاریخ اصفهان (تکایا و مقابر) ، صص 123 و 124؛ تذکره حدیقه الشعراء، ج1، ص667.