محمّدعلی روحی

محمّدعلی روحی، از شعرای اصفهان در قرن چهاردهم هجری. در حدود سال 1328ق در اصفهان متولّد شده و ضمن شغل روزانه اش که نقاشی بود به تحصیل علوم قدیمه اشتغال داشت و در مقدمات و سطح زحمت ها کشید و خصوصا ادبیّات عرب را به خوبی آموخت. چند سال آخر عمر خویش را در طهران ساکن بوده و در مدرسه مروی به تدریس «مغنی» و «مطوّل» و «شرح نظام» و غیره مشغول بوده و الحق نیکو از عهده بر می آمد.

او در سال 1372ق در طهران وفات یافته و در قم مدفون شد.[1]

از اوست:

یا سادتی و حبذا من ساده فحبّذا یا آل خیر من بعث قلبی الیکم نبذا

اتیتُکُم معترفا عن بحرکم مغترفا عن غیرکم منصرفا فانقذ و المستنقذا

میرزا محمّدعلی رفیقی تفرشی

میرزا محمّدعلی طباطبائی تفرشی متخلّص به «رفیقی»، شاعر و ادیب فاضل [در قرن سیزدهم هجری] و از نوادگان میرزا صادق تفرشی. سال ها در اصفهان تحصیل می نموده و در ریاضی مهارتی داشته و گاهی مبادرت به غزل گوئی می کرده است. این بیت از اوست:

کند دیوانه را زنجیر عاقل می ندانستم که از زنجیر زلف آن پری دیوانه خواهم شد[2]

[1] تذکره شعرای معاصر اصفهان، صص 424 و 425؛ تربت پاکان قم، ج3، صص 1716 و 1717.

[2] تذکره مجمع الفصحاء، ج4، ص321؛ تذکره دلگشا، ص639؛ تذکره مدایح الحسینیه: خطی، ص65؛ سفینه المحمود، ج2، ص470؛ تذکره حدیقه الشعراء، ج1، ص689؛ الذریعه، ج9، ص381؛ سیری در جغرافیای تاریخی تفرش و آشتیان، ص243.