بازگشت در قرن سیزدهم هجری است و در اشعار خود اغلب از «فرخی سیستانی» تقلید کرده است.[1]

این غزل از اوست:

تا سر زلف عنبرین، حلقه به دوش می کنی سوی تو هر که بنگرد، حلقه به گوش می کنی

همره باد می کنی، نکهت زلف خویش را کوچه به کوچه باد را، مشک فروش می کنی

دوش اگر میان ما و تو رفت اگر حکایتی ما خجلیم و باز تو شِکوِه دوش می کنی

پند مده تو ناصحا، کز سر عشق او گذر چون که ندیده ای رُخش، عیب «سروش» می کنی]

ملاّ محمّدعلی مفرد تبریزی

ملاّ محمّدعلی بن محمّدقلی تبریزی، شاعر ادیب متخلّص به «مفرد» [از شعرای قرن یازدهم هجری] ساکن عباس آباد اصفهان و مردی درویش دردمند و محجوب بوده و

[1] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص665؛ بیان المفاخر، ج2، صص 115 و 116؛ تذکره مآثر الباقریه، صص 199-215؛ حدیقه الشعراء، ج1، صص 767-773؛ تذکره مجمع الفصحاء، ج4، صص 406 و 407؛ المآثر و الآثار (چهل سال تاریخ ایران) ، ج1، ص276؛ مجلّه یادگار، (سال پنجم) ، شماره 1 و 2: شهریور و مهر 1327، ص102؛ لغت نامه دهخدا: ذیل «سروش اصفهانی»، ص496؛ ریحانه الادب، ج3، ص20؛ مکارم الآثار، ج3، صص 756-758؛ فرهنگ معین، ج5، ص752؛ سیری در شعر فارسی، ص175؛ حماسه سرائی در ایران، ص387؛ تاریخ ادبیات ایران (شفق) ، صص 599-601؛ سبک شعر در عصر قاجاریه، صص 105-108؛ مقالات ادبی (استاد همایی) ، صص 443-466؛ دیوان سروش اصفهانی: مقدمه؛ الذریعه، ج9، ص343؛ ج11، ص288؛ ج14، ص227 و ج19، ص112.