در شرح حال او نوشته اند که به مقام و عظمت میرعماد نزد شاه عباس رشک می برده و غبطه می خورده و به واسطه احساس خطر از میر و از دست رفتن جایگاه خود نقشه قتل او را کشیده است. ولی در منابع دست اوّل صفوی چنین مسأله ای دیده نمی شود و علیرضا عباسی با داشتن آن مقام و نفوذ در دربار صفوی نمی توانسته از یک خوشنویس دیگر که از حشر و نشر و رفت و آمد به دربار شاه پرهیز می کرده خطری را احساس کند.

او در سال 1007ق پس از آنکه صادقی بیگ افشار از منصب کتابداری کتابخانه سلطنتی کنار گذاشته شد. به این منصب گماشته شد و تا سال 1025ق در قید حیات بود.[1]

علیرضا عباسی در شعر و ادب هم دستی داشته و گاه اشعاری می سروده است از جمله:

تا خانه نشین شدی تو ای دُرّ خوشاب پیوسته مراست از غمت دیده پر آب

من خانه دل خراب کردم ز غمت تو خانه نشین شدی و من خانه خراب[2]

آثار به جای مانده از او به قرار زیر است:

1. دو کتیبه فوقانی داخل مسجد شیخ لطف اللّه اصفهان به خط ثلث در سال 1025ق

2. کتیبه سردر مسجد شیخ لطف اللّه اصفهان به خط ثلث در سال 1012ق

[1] برای اطلاع بیشتر بنگرید به: کارنامه بزرگان ایران، ص198؛ تذکره خوشنویسان، ص30؛ فرهنگ معین، ج5، ص1203؛ دانشمندان آذربایجان، ص280؛ دایره المعارف هنر، ص359؛ ریحانه الادب، ج4، ص94؛ تاریخ اصفهان (هنر و هنرمندان) ، صص 304-310؛ الذریعه، ج9، ص757؛ سخنوران آذربایجان، ج1، ص555؛ لغت نامه دهخدا، ذیل «عباسی»، ص45؛ پیدایش خط و خطاطان، صص 180-187؛ فرهنگ بزرگان اسلام و ایران، ص361؛ زندگانی شاه عباس اوّل، ج2، صص 53-57؛ خوشنویسی در کتیبه های اصفهان، صص 35-38.

[2] تذکره نصرآبادی، ج1، ص297؛ تذکره ریاض الشعراء، ج3، ص487.