عباس آباد سکونت نموده و کمی فارسی آموخته [است.] شعر می گفته و در آن کلمات فارسی را به سبک و اسلوب عربی استعمال می نمود. و این طرز شعر مورد پسند بسیار واقع شد. پدر و پسر در این شهر وفات یافته اند.[1]

کتب زیر از اوست:

1. «دیوان اشعار» که نزدیک به 5600 بیت داشته است به ضمیمه یک «ساقی نامه» عربی فارسی که نام بسیاری از جاهای شهر اصفهان در آن مذکور است به شماره 3217 در کتابخانه مرکزی دانشگاه طهران موجود است.[2] 2. «مثنوی مجمع الشعراء» که در ضمن «دیوان» او در کتابخانه مرکزی دانشگاه طهران موجود است.[3] 3. «مثنوی سراپا» یا «آئینه بدن نما» که نسخه ای از آن در کتابخانه مرکزی دانشگاه طهران موجود است. نسخه ای دیگر نیز درضمن جُنگی در کتابخانه آستان قدس رضوی که تاریخ کتابت آن بین سال های 1116 تا 1129ق است و نسخه ای هم در کتابخانه ملّی ملک ضمن جُنگی که در سال 1192ق کتابت شده موجود است.[4] 4. «ملمعات»

از اوست:

به روی تازه جوانان به مذهب «سیّد» نگاه، واجب عینی و بوسه تخییری است

علی اصفهانی بغدادی

ابوالحسن علی بن مظفر اصفهانی بغدادی [از محدّثین عامّه اصفهان] از ابی بکر شافعی

[1] تذکره نصرآبادی، ج1، ص568؛ تذکره روز روشن، ص784؛ تذکره مجمع الفصحاء، ج4، ص76؛ ریحانه الادب، ج6، ص41؛ فرهنگ بزرگان اسلام و ایران، ص390؛ منتخب اللطایف، ص627؛ تذکره ریاض الشعراء، ج4، ص2187.

[2] فهرست مرکزی دانشگاه تهران، ج11، ص2175.

[3] الذریعه، ج19، ص283.

[4] الذریعه، ج19، ص204.