او تمام سطوح فقه و ادبیات عرب را در مدرسه صدر اصفهان تدریس می فرموده و عدّه ای کثیر از محضرش مستفید می شدند.

[در تدریس صدای خوش و رسائی داشت و صدای خوب او هنگام تدریس در تمام صحن حیاط مدرسه صدر طنین انداز می شد تا جائی که این شعر زبانزد طلاب اصفهان بود:

واقعا مدرسه صدر صفائی دارد بلبلی شیخ علی نام نوائی دارد]

تصحیح برخی از مجلّدات «بحارالانوار» به سعی ایشان انجام یافته است. او عمری را به قناعت و زهد و استغنای طبع گذرانید و از راه تصحیح کتب اعاشه می فرمود. [سرانجام] در جمعه 15 شعبان 1353ق وفات یافته و در یکی از اطاق های شمالی تکیه بروجردی در تخت فولاد اصفهان مدفون گردید.[1]

[مادّه تاریخ وفات او را عالم فرزانه میرزا محمّدعلی معلّم حبیب آبادی سروده است:

پا از ادب نهاد «معلم» درون و گفت: «رفت از جهان مدرس یزدی بسا فسوس»

و شیخ عبدالجواد خطیب نیز گوید:

نوشت از پی تاریخ آن «لسان الدّین»: «علی مدرس بخلد مأوا کرد»]

معین الدّین علی معلّم یزدی

معین الدّین علی معلّم بن جلال الدّین محمّد یزدی [از مورخان و ادبای قرن هشتم هجری] از شاگردان قاضی عضدالدّین ایجی است. در 745ق در کرمان و در 758ق در اصفهان بوده و کتاب «مواهب الهی» را شروع نموده و در 789ق فوت شده است. کتاب «مواهب الهی» در تاریخ آل مظفراست و تا سال 768ق را شامل می شود. «اساس

[1] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص 155 و 156؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص87؛ هفته نامه ندای یزد، شماره 525، مهرماه 1375، ص3؛ بوستان فضیلت، صص 119-129.