پرهیزکار بود و طبعش در شعر خالی از لطف نبود وفاتش قبل از سال 1083ق (سال تألیف تذکره نصرآبادی) واقع شد.

این رباعی از اوست:

از عشق رسید کار هرکس به نظام بی آتش عشقت هوس ها همه خام

در دل عشقت به که بود در سر عقل در خانه چراغ به که مهتاب به بام[1]شد الازار، ص280؛ هزار مزار، ص323.

[2]

عرفان طهرانی*

میر عرفان طهرانی، شاعر ادیب، از سخنوران قرن یازدهم هجری. در اصفهان به کتابفروشی مشغول بود.

از اوست:

تا قیامت لب خمیازه گشاید چو کمان یک بغل هر که تو را تنگ در آغوش کشید2.

شیخ عزّالدّین اصفهانی

شیخ عزالدّین اصفهانی [از دانایان قرائت و تجوید و حافظان قرآن در قرن هفتم هجری] حافظ قرآن با تجوید خوب بوده و به خدمت مشایخ بزرگ رسیده و عدّه زیادی را درک نموده [است.] از آن پس در زاویه ای غنوده و به تعلیم اولاد حسین پرداخت. در اواخر عمر از چشم محروم شده، پس از مدّتی چشمش خوب شد و قرآنی نوشت و دو مرتبه کور شده و سنش از نود [90] گذشته و در سال 790 و اندی وفات یافته و در شیراز مدفون گردید.[3]

[1] تذکره نصرآبادی، ج1، صص 180 و 181؛ دانشمندان آذربایجان، ص369؛ تذکره روز روشن، صص 790 و 791؛ لغت نامه دهخدا: ذیل «ناصح تبریزی»، ص15

[2] 2. تذکره نصرآبادی، ج1، ص585.

[3] شد الازار، ص280؛ هزار مزار، ص323.