600ق کتاب «بیان الحق و معیار الصّدق» لوکری را در اصفهان جهت خود نوشته و نسخه به شماره 876 در کتابخانه مرکزی دانشگاه طهران جزو کتب اهدائی مشکوه موجود است.[1]

عدنان بُرجی اصفهانی

ابوالحسن عدنان بن عبداللّه بن احمد بن محمّد بن شیبان مؤدّب بُرجی اصفهانی [از محدّثین عامّه اصفهان در قرن چهارم هجری] از احمد بن محمّد بن موسی بن مردویه روایت نموده و ابوعلی حدّاد از او استماع حدیث کرده است.[2]

«بُرج» از دهات اصفهان است.

عرب اصفهانی*

عرب اصفهانی، از شعرای اصفهان است و ظاهرا در قرن دهم هجری می زیسته است. از اوست:

بوی جگر سوخته دارد دل من خاصیّت خاک کعبه دارد دل من

با این همه اسباب که از غم دارم عمری است که حل نمی شود مشکل من[3]

میرزا عَرَب ناصح تبریزی

میرزا عرب تبریزی متخلّص به «ناصح» شاعر ادیب از سخنوران قرن یازدهم هجری. وی مقداری در اصفهان تحصیل نموده و سپس به تجارت پرداخت. مردی صالح و

[1] فهرست مشکوه، ج3، ص165.

[2] معجم البلدان، ج1، ص373.

[3] تذکره عرفات العاشقین، ج4، ص2628.