خواجه عبداللّه اصفهانی

خواجه عبداللّه بن رئیس یوسف اصفهانی [از مردان نیکوکار قرن دهم هجری] بانی مسجد کوچکی مقابل امامزاده شوری (امامزاده عبداللّه) در محله دردشت در سال 919ق [است.[1] ]

عبداللّه صوفی اردستانی

ابومحمّد عبداللّه بن یوسف بن احمد بن بامویه (بابویه) [صوفی] اردستانی اصفهانی [از محدّثین مشهور و عرفای نامدار قرن چهارم هجری.]

در سال 315ق متولّد شده و در طلب حدیث و کسب علم به هرات، جبال، عراق و حجاز سفر کرده و سال ها در نیشابور بود در مکّه مصاحبت اباسعید بن اعرابی را دریافته و از او حدیث اخذ کرده و در نیشابور به خدمت شیخ اباالحسن پوشنگی (بوشنجی) رسیده و از محضر او بهره گرفته است. همچنین از ابوبکر احمد بن سعید بن فرجیح، ابوبکر محمّد بن عبیداللّه بن فتح (در بغداد) ، ابوبکر محمّد بن حسن بن حسین قطّان، ابوسعید اصفهانی، محمّد بن حسن، محمّد بن عبداللّه و بُکیر بن احمد بن سهیل صوفی روایت می کند.

ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن قشیری، ابوبکر احمد بن حسین بیهقی، عبدالرّحمان بن محمّد، محمّد بن اسماعیل بن محمّد قرشی، [ابوبکر بغدادی و ابوبکر احمد بن علی بن خلق شیرازی] از او نقل حدیث کرده اند.

او در ماه رمضان 409ق در نیشابور وفات یافته و در همانجا مدفون شد.[2]

[1] گنجینه آثار تاریخی اصفهان، صص 862 و 863.

[2] احقاق الحق، ج6، ص195 و ج4، ص328 و ج9، ص513 و 48 و ج14، صص 6، 8 و 83 و ج15، ص383؛ مناقب خوارزمی، صص 22 و 85؛ تبیین کذب المفتری، ص424؛ معجم البلدان، ج1، ص146؛ المختصر من کتاب السیّاق لتاریخ نیسابور، ص161؛ آتشکده اردستان، ج2، صص 261 و 265.