میرزا عبداللّه محزون

میرزا عبداللّه متخلّص به «محزون» فرزند محمّدهادی عالم فاضل و ادیب زاهد شاعر [از ادباء و فضلای قرن دوازدهم هجری] از احفاد شاه عباس ثانی صفوی بوده و در سال 1171ق وفات یافت. قبرش در قبرستان آب بخشان بوده است.[1]

[او کتاب «معین الطّلبه» تألیف: محمّدرضا سبزواری را در دوشنبه 10 شوال 1271ق کتابت نموده و به شماره 8681 در کتابخانه آستان قدس رضوی موجود است.[2]

به نظر می رسد در نقل قول تاریخ وفات از سنگ مزار میرزا عبداللّه محزون اشتباهی رخ داده است.]

سیّد عبداللّه حالی اصفهانی

سیّد عبداللّه حائری اصفهانی متخلّص به «حالی (حسابی) » فرزند سیّد یحیی، [از شعراء و فضلای قرن دوازدهم هجری] از سادات حائری و صاحب فضایل و کمالات باطنی و ظاهری بوده، خط نسخ را نیکو می نوشته و شعر خوب می گفته [است [دیوانش قریب پنج هزار بیت بوده و به سنّ کهولت در سال 1126ق در اصفهان وفات یافته و در تخت فولاد نزدیک مسجد مصلی مدفون شده است.[3]

[این بیت از اوست:

زبان خموش و بردن رازم از دل افتاده است ز شمع کشته ام آتش به محفل افتاده است]

[1] رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص219؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص797.

[2] فهرست رضوی، ج12، ص442.

[3] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، صص 789 و 797؛ تذکره المعاصرین حزین، ص190؛ تذکره نصرآبادی، ج1، ص487؛ صحف ابراهیم، ص112؛ تذکره ریاض الشعراء، ج1، ص671.