رجب 1384ق وفات نموده و جنب برادر بزرگوارش در تکیه مقدس مدفون شد.[1]

عبداللّه اشترجانی اصفهانی

عبداللّه اُشتُرجانی لنجانی اصفهانی معروف به «عبدا» فرزند شیخ محمّدعلی طبعی، از شعراء و سخنوران اصفهان در قرن یازدهم هجری است. شاعر عاشق پیشه و دردمندی بوده و «عبدی» تخلّص می نموده است.[2] نستعلیق را خوش می نوشته و به مطالعه و کتابت و تتبّع دواوین شعرای متقدّم علاقه داشته است. او نسخه ای از «دیوان ابن یمین» را به خط نستعلیق کتابت کرده که به شماره 2370 در کتابخانه مجلس شورای اسلامی در طهران موجود است.[3]

از اوست:

سیل اشکم گرهی در دل جیحون زده است تیر آهم به صف چرخ شبیخون زده است

لاله از خجلت هم چشمی داغ دل من زین چمن خیمه برون بر دل هامون زده است

عبداللّه سیچانی

عبداللّه بن محمّدعلی سیچانی اصفهانی، نویسنده و نسخ نویس [در قرن یازدهم هجری] در روز پنج شنبه 4 رجب 1056ق از نوشتن کتاب «مونس العابدین» یا «ترجمه نیک بختیه» فراغت حاصل نموده است. این کتاب ترجمه «مصباح» کفعمی و

[1] مجموعه ارباب معرفت، صص 78 و 79؛ تخت فولاد یادگار تاریخ: خطی.

[2] تذکره نصرآبادی، ج1، ص602.

[3] فهرست مجلس، ج8، ص84.