نستعلیق را خوش می نوشته و نسخه ای از «مثنوی معنوی» را در سال 847ق کتابت کرده است. این کتاب به شماره 168 در فهرست آثار موزه رضا عباسی در تهران موجود است.[1]

میرزا عبداللّه عشق

میرزا عبداللّه مرعشی اصفهانی متخلّص به «عشق» فرزند میرزا محمّدشفیع مستوفی موقوفات [بن میرزا رحمت اللّه بن میرزا ابوالحسن حسینی مرعشی] شاعر و ادیب توانا در قرن یازدهم هجری.

در اصفهان متولّد شده [و در این شهر علم و ادب آموخته و به دامادی یکی از سلاطین صفویه درآمد.] به فارسی و ترکی شعر نیکو می سروده و دیوان او حدود ده هزار بیت شعر داشته است. و نسخه ای از آن در کتابخانه آقای حسین کوهی و نسخه ای در کتابخانه ملک طهران موجود است. [عاقبت در سال 1074ق در سن 30 سالگی وفات یافته و جسدش به مشهد مقدس نقل و در جوار حرم مطهر امام رضا علیه السلام مدفون شد.]

این شعر از اوست:

سیل افتاده است از پا تا خرابم کرده است خورده صد خونابه آتش تا کبابم کرده است

کی توان ز آب و گل عالم مرا تعمیر کرد سیل بی پروای استغنا خرابم کرده است

[1] دانشنامه هنرمندان ایران و جهان اسلام، ص365.