قید حیات بود. از اوست:

عشق تو کجا و سر سودای قیامت با گرمی عشق تو چه پروای قیامت

در حشر چو من از ستمت ناله بر آرم معلوم شود بر همه غوغای قیامت[1]

عبداللّه معدانی

شمس الدّین عبداللّه بن شاکر بن ابوالمطهر معدانی اصفهانی، از علماء هندسه و نجوم در قرن ششم هجری است. در ادبیات و شعر فارسی و عربی دستی قوی داشت و در حدود 570ق در اصفهان وفات یافت.[2]

عبداللّه ضبّی

ابوالمظفر عبداللّه بن شبیب ضبّی مقری اصفهانی، [از دانشمندان علوم دین در قرن پنجم هجری] در اصفهان به تدریس قرائت و ایراد خطبه و وعظ مشغول بوده و به زهد و صلاح شهرت داشته است.[3]

[روایات قرائت را از بسیاری از قاریان به خصوص ابراهیم بن محمّد لنبانی آموخته و ابوالقاسم هذلی و اسماعیل سراج و عبداللّه بن احمد خرقی نزد او قرائت را فرا گرفته اند.[4] ]

عبداللّه اُشتُرجانی*

عبداللّه بن شعبان اُشتُرجانی لنجانی اصفهانی، از هنرمندان قرن نهم هجری است. خط

[1] تذکره عرفات العاشقین، ج4، ص2594.

[2] تاریخ الحکماء، ص311؛ گاهنامه، 1310ش.

[3] مرآت الجنان، ج3، ص73.

[4] غایه النّهایه، ج1، ص422.