از اوست:

بگذشته ز ابروان تو مژگان و من ز جان باید ز جان گذشت چو تیر از کمان گذشت[1]

شیخ عبدالعالی کرکی

شیخ عبدالعالی فرزند علاّمه فقیه شیخ نورالدّین علی (محقّق ثانی) [بن حسین بن علی بن محمّد بن عبدالعالی] کرکی عاملی، عالم فاضل، فقیه محقّق. [از علمای قرن دهم هجری.] متولّد در شب جمعه 19 ذیقعده سال 926ق و متوفی به سال 993ق. مدفون در مزار متبرک درب امام اصفهان و پس از گذشت سی سال استخوان ها به مشهد مقدّس رضوی منتقل و در دارالسیاده مبارکه مدفون شد.[2]

[مادّه تاریخ وفاتش عبارت «ابن مقتدای شیعه» است. او از پدرش روایت می کند و جمعی از فضلاء همچون: معانی تبریزی، قاضی حبیب اللّه بن علی طوسی، نورالدّین محمّد نسّابه اصفهانی، محمّد بن احمد اردکانی، ابوالحسن شریف قائنی، حسین بن حیدر بن قمر کرکی، شیخ بهائی، میرداماد، یونس جزایری، قاضی معزالدّین حسین اصفهانی و دیگران از او روایت کرده اند.

کتاب ها و رساله های زیر از اوست:

1. «اللّمعه فی عدم عینیه الجمعه» 2. «حاشیه ارشاد الاذهان» که در کتابخانه مدرسه

[1] تذکره اختر، ص231؛ تذکره سفینه المحمود، ص209؛ مکارم الآثار، ج3، ص781؛ تذکره حدیقه الشعراء، ج3، ص2098؛ تذکره دلگشا، ص601؛ تذکره مجمع الفصحاء، ج6، صص 1184 و 1185؛ ریحانه الادب، ج6، ص372؛ تذکره مدایح الحسینیّه: مخطوط، صص 437 و 438؛ تذکره شعرای خوانسار، صص 204-208؛ دانشمندان خوانسار، ص567.

[2] مزارات اصفهان، ص208؛ یادنامه سیّد بحرالعلوم میردامادی، ص12.