لنینگراد، و کتابخانه مدرسه عالی سپهسالار موجود است. «مثنوی مسیر الطّالبین» که در سال 1085ق سروده شده و حدود هزار و دویست بیت است و «مثنوی گل کشتی» در آداب و رسوم و فنون کُشتی که در سال 1112ق سروده شده و نسخه هایی از آن در کتابخانه ملّی تبریز، موزه بریتانیا، کتابخانه ملّی ملک، کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران، کتابخانه آکادمی علوم شوروی در لنینگراد و کتابخانه دانشگاه پنجاب لاهور در پاکستان موجود است. مقبره «میر نجات» تا سال های اخیر باقی بود و در تعمیراتی که در سال 1373ش توسط شهرداری اصفهان در تکیه آقا حسین خوانساری صورت گرفت مقبره او را از بین بردند.]

از اوست:

می خواست سوی من نگرد سوی خویش دید خوش نوش کرد شربت بیمار خویش را[1]

شیخ عبدالعال همایون فریدنی

شیخ عبدالعال فریدنی متخلّص به همایون، از احفاد شیخ علی بن عبدالعالی کرکی (محقّق ثانی) و خود از شعرای قرن سیزدهم هجری است. در غزل سرائی صاحب طبعی خوش بوده و با هجو دیگران را می آزرده است. عاقبت در سال 1229ق او را در هنگام خواب کشتند.

[1] تذکره نصرآبادی، ج1، صص 483-485؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص968؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص110؛ تذکره المعاصرین حزین، صص 157-161 و 288-294؛ تاریخ ادبیات فارسی (اته) ، ص199؛ تذکره غنی، ص133؛ کلمات الشعراء، ص113؛ الذریعه، ج9، ص1171؛ ریحانه الادب، ج6، ص133؛ تذکره روز روشن، صص 804-806؛ تذکره شمع انجمن، ص715؛ تاریخ ادبیات در ایران، ج5، ص1367؛ صحف ابراهیم، صص 226 و 227.