1092ق است. نسخه به شماره 3183 در کتابخانه آیت اللّه مرعشی موجود است.[1]

[کتاب «فوائد علیّه و تصحیح النّیّه» یا «نیّات عبادات» از تألیفات اوست که به فارسی و یک مقدمه، 7 مقصد و یک خاتمه در سال 1110ق به نام شاه سلطان حسین صفوی نوشته است. نسخه ای از آن به شماره 4/7326 در کتابخانه آیت اللّه مرعشی و نسخه ای دیگر به شماره 2147 در کتابخانه مرکز احیاء میراث اسلامی در قم موجود است.[2] این شعر از اوست:

به کف آورده ام از گلشن بی خار غمت گل داغی که نصیب دل آگاه شود]

میرزا عبدالباقی نائینی

میرزا عبدالباقی بن میرزا محمّدعلی بن حاج میر سیّد جعفر بن حاج آقا میرزا بن سیّد حسین نائینی اصفهانی عالم و فاضل بوده و در قرن چهاردهم هجری می زیسته و در اوان جوانی در اصفهان بلاعقب وفات یافت.[3]

عبدالباقی اصفهانی*

عبدالباقی فرزند معینای اصفهانی، از شعرای اوایل قرن یازدهم هجری. در هند ساکن بوده و از معتمدان جهانگیر پادشاه است. گاهی در کابل و گاهی در سند به خدمت مشغول بوده و در شعر طبعی خوش داشته است. این شعر از اوست:

با زَهر غم او تریاک ندارم می میرم و از مردن خود باک ندارم

[1] فهرست مرعشی، ج8، ص406.

[2] فهرست مرعشی، ج19، ص120؛ فهرست مرکز احیاء، ج6، صص 153 و 154.

[3] تاریخ نائین، ج4، ص28.