نام کتاب : اعلام اصفهان نویسنده : مهدوی، مصلح الدین جلد : 4 صفحه : 106
1092ق
است. نسخه به شماره 3183 در کتابخانه آیت اللّه مرعشی موجود است.[1]
[کتاب
«فوائد علیّه و تصحیح النّیّه» یا «نیّات عبادات» از تألیفات اوست که به فارسی و یک
مقدمه، 7 مقصد و یک خاتمه در سال 1110ق به نام شاه سلطان حسین صفوی نوشته است.
نسخه ای از آن به شماره 4/7326 در کتابخانه آیت اللّه مرعشی و نسخه ای دیگر به
شماره 2147 در کتابخانه مرکز احیاء میراث اسلامی در قم موجود است.[2] این شعر از
اوست:
به
کف آورده ام از گلشن بی خار غمت گل داغی که نصیب دل آگاه شود]
میرزا
عبدالباقی نائینی
میرزا
عبدالباقی بن میرزا محمّدعلی بن حاج میر سیّد جعفر بن حاج آقا میرزا بن سیّد حسین
نائینی اصفهانی عالم و فاضل بوده و در قرن چهاردهم هجری می زیسته و در اوان جوانی
در اصفهان بلاعقب وفات یافت.[3]
عبدالباقی
اصفهانی*
عبدالباقی
فرزند معینای اصفهانی، از شعرای اوایل قرن یازدهم هجری. در هند ساکن بوده و از
معتمدان جهانگیر پادشاه است. گاهی در کابل و گاهی در سند به خدمت مشغول بوده و در
شعر طبعی خوش داشته است. این شعر از اوست:
با
زَهر غم او تریاک ندارم می میرم و از مردن خود باک ندارم