محمّد ربیع بن محمّد شفیع کاتب اصفهانی، از کاتبان و خوشنویسان قرن یازدهم هجری است. او نسخه ای از «الاربعون حدیثا» تألیف: شیخ عزّالدین حسین حارثی عاملی (پدر علّامه شیخ بهائی) را به خط نسخ در 7 ربیع الثانی 1093ق کتابت کرده که اینک در کتابخانه مرحوم سیّد رضا ابوالبرکات در اصفهان موجود است.[1]

ربیع دیمرتینی*

ربیع بن حاجی علی عسکر دیمرتینی جی اصفهانی از کاتبان عهد شاه سلطان حسین صفوی در قرن دوازدهم هجری است. او جلد اول «بحارالأنوار» تألیف علّامه مجلسی را در 4 ربیع الاوّل 1134ق کتابت کرده است که در کتابخانه علّامه محقق حاج سیّد محمّد علی روضاتی موجود است.[2]

«دیمرتین» از دهات جی اصفهان است که گویا در روزگار ما به آنجا «تیمیارت» می گویند.

آقا محمّد ربیع خوانساری

آقا محمّد ربیع بن آقا رضی الدّین محمّد بن آقا حسین خوانساری از فضلاء قرن دوازدهم هجری در اصفهان سکونت داشته و در سال 1159ق به هند رفته و مورد احترام محمّد شاه پادشاه هند واقع شده و میرزا نجف خان به تعظیم او کوشیده است. به ندرت شعر می گفت [لذا نسبت دادن دیوان شعر به او از سوی مؤلّف «الذریعه» جای تأمّل است.]

از اوست:

کی سر و برگ تماشای بهار است مرا گل به چشم از غم هجران تو خار است مرا[3]

[1] فهرست سه کتابخانه اصفهان، ص65.

[2] فهرست کتب خطّی اصفهان، ج1، ص71.

[3] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص560؛ صحف ابراهیم، ص146؛ تذکره روز روشن، ص288؛ الذریعه، ج9، ص355؛ تذکره منتخب اللطایف، ص307.