انسان به اذن و مشيت و اراده و تقدير و قضاي الهي وارد شده، ناظر به مراحل مختلفي است كه عقل براي استناد پديده‌ها به خداي متعالي در نظر مي‌گيرد و در عين حال مي‌توان آنها را تعليم مرحله به مرحله براي توحيد افعالي تلقي كرد.

9. شبههٔ قائلين به تفويض اين است كه هر فعل اختياري مستند به ارادهٔ فاعل واحدي است و اگر افعال انسان مستند به ارادهٔ الهي باشد، نمي‌توان آنها را مستند به ارادهٔ انسان دانست، و لازمه‌اش جبر باطل و غيرقابل‌قبول است.

10. پاسخ اين است كه استناد يك فعل به دو اراده در صورتي محال است كه تأثير اراده‌ها در عرْض هم فرض شود، اما با توجه به اينكه انسان مانند ديگر مخلوقاتْ استقلالي در وجود و شئون وجودش ندارد، افعال مستند به ارادهٔ او هم در مرتبهٔ بالاتري مستند به ارادهٔ الهي مي‌باشد.