39) هم‌صدايى كوهها و پرندگان با داود (ع) در تسبيح‌گويى، از جمله فضيلتهاى عطا شده به آن حضرت:

ولَقَد ءاتَينا داوودَ مِنّا فَضلًا يجِبالُ اوّبى مَعَهُ والطَّيرَ والَنّا لَهُ الحَديد. [1]

سبأ (34) 10

40) تسبيح مستمرّ كوهها، به همراه داود (ع):

فَفَهَّمنها سُلَيمنَ وكُلًّا ءاتَينا حُكمًا وعِلمًا وسَخَّرنا مَعَ داوودَ الجِبالَ يُسَبّحنَ والطَّيرَ وكُنّا فعِلين. [2]

انبياء (21) 79

7. رعد

41) رعد، تسبيح‌گوى خداوند:

ويُسَبّحُ الرَّعدُ بِحَمدِهِ .... [3]

رعد (13) 13

8. زكريّا (ع)

42) امر خداوند به زكريّا (ع) براى تسبيح او در شامگاه و صبحگاه:

هُنالِك دعا زكرِيّا ربَّهُ ...* ... قال ءايتُك ... وسبّح بِالعشِىّ والابكر.

آل‌عمران (3) 38 و 41

9. زمين‌

43) زمين، تسبيح‌گوى هميشگى خداوند:

تُسَبّحُ لَهُ السَّموتُ السَّبعُ والارضُ .... [4]

اسراء (17) 44

44) تسبيح‌گويى زمين در برابر خداوند، غير قابل فهم براى انسان:

تُسَبّحُ لَهُ السَّموتُ السَّبعُ والارضُ ... ولكِن لا تَفقَهونَ تَسبيحَهُم ....

اسراء (17) 44

10. صاحبان باغ سوخته‌

45) تسبيح خداوند از جانب صاحبان باغ سوخته پس از مشاهده نابودى محصولات خويش:

فَلَمّا رَاوها قالوا انّا لَضالّون‌* بَل نَحنُ مَحرومون‌* قالَ اوسَطُهُم الَم اقُل لَكُم لَولا تُسَبّحون‌* قالوا سُبحنَ رَبّنا انّا كُنّا ظلِمين.

قلم (68) 26- 29

11. عيسى (ع)

46) عيسى (ع) معتقد و معترف به تنزيه خداوند، از داشتن هرگونه شريك:

واذ قال اللَّهُ يعيسى ابن مريم ءانتَ قُلت لِلنّاسِ اتَّخِذونى وامّى الهينِ مِن دونِ اللَّهِ قال سُبحنك ما يكونُ لِى‌ان اقول ما لَيسَ لى بِحقّ ....

مائده (5) 116

12. كوهها

47) تسبيح مستمرّ كوهها، به همراه داود (ع):

... وسَخَّرنا مَعَ داوودَ الجِبالَ يُسَبّحنَ والطَّيرَ وكُنّا فعِلين.

انبياء (21) 79

ولَقَد ءاتَينا داوودَ مِنّا فَضلًا يجِبالُ اوّبى مَعَهُ والطَّيرَ والَنّا لَهُ الحَديد.

سبأ (34) 10

اصبِر عَلى‌ ما يَقولونَ واذكُر عَبدَنا داوودَ ذَا الايدِ انَّهُ اوّاب‌* انّا سَخَّرنَا الجِبالَ مَعَهُ يُسَبّحنَ بِالعَشىّ والاشراق.

ص (38) 17 و 18

13. محمّد (ص)

48) تسبيح پروردگار از جانب محمّد (ص):

قُل هذِهِ سَبيلى ادعوا الَى اللَّهِ عَلى‌ بَصيرَةٍ انا

[1] «يا جبال أوبى معه» يعنى اى كوهها همراه او تسبيح خدا گوييد. (مجمع‌البيان، ج 7- 8، ص 597)

[2] تسبيح كوهها همراه داود (ع) بيانگر اين حقيقت است كه خود آن حضرت نيز به اين كار مى‌پرداخت. فعل مضارع «يسبحن» نيز بر استمرار در تسبيح دلالت مى‌كند.

[3] «رعد» به صدايى كه بر اثر برخورد ابرها به هم ايجاد مى‌شود، اطلاق مى‌شود و در فارسى به آن، تندر و يا غرش آسمان مى‌گويند.

[4] به نظر بسيارى از دانشمندان علم نحو، در فعل مضارع معناى استمرار و دوام نهفته است.