50) توجّه دادن سليمان (ع) به قاصدان بلقيس، درباره پيامبرى و
رابطهاش با خدا:
فلمّا جاء سليمن قال أتمدّونن بمال فما ءاتين اللّه خير مّمّا
ءاتيكم بل أنتم بهديّتكم تفرحون.[1]
نمل (27) 36
51) فرستادگان بلقيس، مورد عتاب حضرت سليمان (ع):
فلمّا جاء سليمن قال أتمدّونن بمال فما ءاتين اللّه خير مّمّا
ءاتيكم بل أنتم بهديّتكم تفرحون.[2]
نمل (27) 36
كشور بلقيس
52) سرزمين سبأ، كشور بلقيس و محل پادشاهى وى:
فمكث غير بعيد فقال أحطت بما لم تحط به وجئتك من سبإ بنبإ يقين* إنّى وجدتّ امرأة تملكهم وأوتيت من كلّ شىء ولها عرش عظيم.
نمل (27) 22 و 23
كشوردارى بلقيس
53) ارزيابى اوضاع و احوال پادشاهان به وسيله آزمون، از شيوههاى
مملكتدارى بلقيس:
قالت إنّ الملوك إذا دخلوا قرية أفسدوها وجعلوا أعزّة أهلها
أذلّة وكذلك يفعلون*
و إنّى مرسلة إليهم بهديّة فناظرة بما يرجع المرسلون.
نمل (27) 34 و 35
كفر بلقيس
54) بلقيس، فرمانروايى كافر، پيش از ملاقات با سليمان:
إنّى وجدتّ امرأة تملكهم ...* وصدّها ما كانت تّعبد من دون اللّه إنّها كانت من قوم كفرين.
نمل (27) 23 و 43
گمراهى بلقيس
55) شيطان، عامل گمراهى و محروميت بلقيس از هدايت، با زيبا جلوه دادن
آفتابپرستى در نظر وى:
إنّى وجدتّ امرأة تملكهم ...* وجدتّها وقومها يسجدون للشّمس من دون اللّه وزيّن لهم الشّيطن
أعملهم فصدّهم عن السّبيل فهم لايهتدون.
نمل (27) 23 و 24
مشورت بلقيس
56) اهمّيّت مشاوره در كارهاى مهم و امور كشوردارى با سران مملكت، با
درايت بلقيس:
قالت يأيّها الملؤا أفتونى فى أمرى ما كنت قاطعة أمرا حتّى
تشهدون.[3]
نمل (27) 32
[1] مقصود از دادههاى خدا در «ما ءاتانى اللَّه»، پادشاهى، نبوّت
و حكمت است. (مجمعالبيان، ج 7- 8، ص 346)
[2] از خطاب جمع «آتل- كم بل انتم بهديتكم تفرحون» استفاده مىشود
كه قاصدان بلقيس بيش از دو نفر بودند، و تعبير به «فلمّا جاء» به صورت مفرد در صدر
آيه شايد براى اين باشد كه يك نفر نماينده و سخنگوى آنان بوده است.
[3] «فتوا» در اصل به معناى حكم كردن دقيق و صحيح در مسائل پيچيده
است و «تشهدون» از مادّه «شهود» به معناى حضور است؛ حضورى كه توأم با همكارى و
مشورت باشد. اين شيوه كه بلقيس، حضور سران قوم را در مسائل دقيق مملكت لازم
مىدانست و مطابق گفتهاش، هيچ امرى را بدون حضور سران مملكت انجام نمىداد،
بيانگر اهمّيّت مشورت در نزد او بود. (الميزان، ج 15، ص 359)