10. رستگارى‌

100. هجرت در راه خدا، عاملى براى دستيابى انسان به رستگارى:

الَّذِينَ آمَنُوا وَ هاجَرُوا ... أُولئِكَ هُمُ الْفائِزُونَ.

توبه (9) 20

و

... الْمُهاجِرِينَ‌ ... ذلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ.

توبه (9) 100

11. رضايت خدا

101. بهره‌مندى از رضوان الهى، ره‌آورد هجرت كردن در راه خدا:

الَّذِينَ آمَنُوا وَ هاجَرُوا ... فِي سَبِيلِ اللَّهِ‌ ...

يُبَشِّرُهُمْ رَبُّهُمْ‌ ... وَ رِضْوانٍ‌ ....

توبه (9) 20 و 21

وَ السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهاجِرِينَ وَ الْأَنْصارِ وَ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسانٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ‌ ....

توبه (9) 100

12. رفاقت با ابراهيم عليه السلام‌

102. هجرت كنندگان در راه خدا، در جرگه رفقاى حضرت ابراهيم عليه السلام در بهشت:

... وَ مَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهاجِراً إِلَى اللَّهِ‌ ... فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ‌ [1] ...

نساء (4) 100

13. رفاقت با پيامبر صلى الله عليه و آله‌

103. هجرت كنندگان در راه خدا، در زمره رفقاى حضرت محمّد صلى الله عليه و آله در بهشت:

... وَ مَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهاجِراً إِلَى اللَّهِ وَ رَسُولِهِ‌ ... فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ‌ ....

نساء (4) 100

14. روزى نيك‌

104. هجرت و شهادت در راه خدا، موجب بهره‌مندى از روزى نيك:

وَ الَّذِينَ هاجَرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ قُتِلُوا أَوْ ماتُوا لَيَرْزُقَنَّهُمُ اللَّهُ رِزْقاً حَسَناً ....

حجّ (22) 58

15. زندگى جاويد

105. زندگى جاويدان در بهشت، ثمره هجرت مؤمنان در راه خدا:

الَّذِينَ آمَنُوا وَ هاجَرُوا ... فِي سَبِيلِ اللَّهِ‌ ...

يُبَشِّرُهُمْ رَبُّهُمْ بِرَحْمَةٍ ... وَ جَنَّاتٍ لَهُمْ فِيها ...

خالِدِينَ فِيها ....

توبه (9) 20-/ 22

16. غذاى بهشتى‌

106. هجرت مؤمنان در راه خدا، زمينه برخوردارى آنها از غذاى بهشتى:

وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ هاجَرُوا ... فِي سَبِيلِ اللَّهِ‌ ... لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ رِزْقٌ كَرِيمٌ‌ [2].

انفال (8) 74

17. نعمت بهشتى‌

107. هجرت مؤمنان در راه خدا، زمينه برخوردارى آنان از نعمتهاى دائمى و زوال ناپذير در بهشت:

الَّذِينَ آمَنُوا وَ هاجَرُوا ... يُبَشِّرُهُمْ رَبُّهُمْ بِرَحْمَةٍ ... وَ جَنَّاتٍ لَهُمْ فِيها نَعِيمٌ مُقِيمٌ‌ [3].

توبه (9) 20 و 21

[1] . پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله فرمود: هر كس براى حفظ دينش از زمينى به زمين ديگر برود مستوجب رفتن به بهشت و همراه با حضرت ابراهيم عليه السلام است. (مجمع البيان، ج 3- 4، ص 153)

[2] . «رزق كريم» به غذاى بهشتى تفسير شده است و غذاى بهشتى مواد دفع شدنى ندارد، بلكه تبديل مى‌شود به چيزى كه چون مشك خوش بو است. (مجمع البيان، ج 3-/ 4، ص 864).

[3] . «نعيم مقيم» نعمتهاى بهشتى است كه دائم و زوال‌ناپذير است و قطع نمى‌شود. (مجمع البيان، ج 5-/ 6، ص 24؛ التفسير الكبير، ج 16، ص 15)