مِنْهُ خَلَقْتَنِي مِنْ نارٍ وَ خَلَقْتَهُ مِنْ طِينٍ‌ قالَ فَاخْرُجْ مِنْها فَإِنَّكَ رَجِيمٌ.

ص (38) 74-/ 77

هبوط بنى‌اسرائيل‌

29. فرمان خداوند به بنى‌اسرائيل مبنى بر هبوط و فرود آمدن به مصر:

وَ إِذِ اسْتَسْقى‌ مُوسى‌ لِقَوْمِهِ‌ ... وَ إِذْ قُلْتُمْ يا مُوسى‌ لَنْ نَصْبِرَ عَلى‌ طَعامٍ واحِدٍ ... قالَ أَ تَسْتَبْدِلُونَ الَّذِي هُوَ أَدْنى‌ بِالَّذِي هُوَ خَيْرٌ اهْبِطُوا مِصْراً ....

بقره (2) 60 و 61

هبوط حوّا عليها السلام---) همين مدخل، هبوط آدم عليه السلام‌

هبوط سنگها

30. هبوط برخى سنگها و فرو ريختن آنها بر اثر ترس از خداوند:

... وَ إِنَّ مِنَ الْحِجارَةِ ... وَ إِنَّ مِنْها لَما يَهْبِطُ مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ‌ ....

بقره (2) 74

هبوط نوح عليه السلام‌

31. هبوط نوح عليه السلام و همراهانش از كشتى در پى فرمان خداوند:

وَ قِيلَ يا أَرْضُ ابْلَعِي ماءَكِ وَ يا سَماءُ أَقْلِعِي وَ غِيضَ الْماءُ وَ قُضِيَ الْأَمْرُ وَ اسْتَوَتْ عَلَى الْجُودِيِّ وَ قِيلَ بُعْداً لِلْقَوْمِ الظَّالِمِينَ‌ قِيلَ يا نُوحُ اهْبِطْ بِسَلامٍ مِنَّا وَ بَرَكاتٍ عَلَيْكَ وَ عَلى‌ أُمَمٍ مِمَّنْ مَعَكَ وَ أُمَمٌ سَنُمَتِّعُهُمْ ثُمَّ يَمَسُّهُمْ مِنَّا عَذابٌ أَلِيمٌ.

هود (11) 44 و 48

هبه‌

هبه، در لغت به معناى بخشش خالى از عوض و غرض‌ [1] و در اصطلاح، عقد [جائز] [2] را گويند كه به‌ ايجاب و قبول نياز دارد [3] و تمليك عين به ديگرى‌ بدون عوض را اقتضا مى‌كند [4] و گاهى از آن به «نحله» و «عطيه» تعبير مى‌شود [5] و با معاطات با تسليم عين‌ مال و دريافت آن به صورت هبه واقع مى‌شود. [6] در اين‌ مدخل از واژه‌هاى‌ «أتَى»، «وهب» و مشتقّات آن استفاده شده است.

آداب هبه‌

1. لزوم قصد قربت و تقرّب به خدا در بخشش:

وَ لا تَمْنُنْ تَسْتَكْثِرُ. [7]

مدّثر (74) 6

2. لزوم پرهيز از مبتلا شدن به ربا، در بخشش:

وَ لا تَمْنُنْ تَسْتَكْثِرُ. [8]

مدّثر (74) 6

3. لزوم پرهيز از منّت گذاشتن، هنگام بخشش:

وَ لا تَمْنُنْ تَسْتَكْثِرُ. [9]

مدّثر (74) 6

[1] . لسان‌العرب، ج 15، ص 411، «وهب».

[2] . كتاب‌الخلاف، ج 3، ص 233.

[3] . تحريرالوسيله، ج 2، ص 56.

[4] . شرايع‌الاسلام، ج 2، ص 229.

[5] . شرايع‌الاسلام، ج 2، ص 229.

[6] . تحريرالوسيله، ج 2، ص 56.

[7] . بنا بر قولى معناى آيه اين است كه اگر بخشش مى‌كنى به نيّت پروردگارت بخشش كن. (مجمع‌البيان، ج 9-/ 10، ص 581)

[8] . بنا بر قولى آيه در مقام نهى از رباى حرام است. (مجمع‌البيان، ج 9-/ 10، ص 581)

[9] . بنا بر قولى معناى آيه اين است: در بخشش خود منّت مگذار. (مجمع‌البيان، ج 9-/ 10، ص 581)