47. آثار اهل‌كتاب مشتمل بر داستان هابيل و قابيل به‌گونه‌اى تحريف شده و آميخته به باطل:

وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ابْنَيْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبا قُرْباناً [1] ...

مائده (5) 27

48. فرمان خداوند به هابيل و قابيل براى قربانى كردن به درگاه خدا:

وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ابْنَيْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبا قُرْباناً [2] ...

مائده (5) 27

49. قربانى كردن هر يك از هابيل و قابيل به پيشگاه خداوند:

وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ابْنَيْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبا قُرْباناً ....

مائده (5) 27

50. در گرفتن آتش و به كام خود فرو بردن قربانى هابيل نشانه پذيرفته شدن آن از سوى خداوند:

وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ابْنَيْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبا قُرْباناً فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِما وَ لَمْ يُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَرِ [3] ...

مائده (5) 27

51. پذيرفته شدن قربانى هابيل و ردّ شدن قربانى قابيل:

وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ابْنَيْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبا قُرْباناً فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِما وَ لَمْ يُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَرِ قالَ لَأَقْتُلَنَّكَ‌ ....

مائده (5) 27

52. قبولى قربانى هابيل به جهت تقواى او:

وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ابْنَيْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبا قُرْباناً فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِما وَ لَمْ يُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَرِ قالَ‌ لَأَقْتُلَنَّكَ قالَ إِنَّما يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ.

مائده (5) 27

53. قربانى هابيل، سزاوار پاداش الهى:

وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ابْنَيْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبا قُرْباناً فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِما وَ لَمْ يُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَرِ قالَ‌ ... إِنَّما يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ‌ [4].

مائده (5) 27

54. تصميم قطعى قابيل بر كشتن برادرش هابيل پس از ردّ شدن قربانى قابيل:

وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ابْنَيْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبا قُرْباناً فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِما وَ لَمْ يُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَرِ قالَ لَأَقْتُلَنَّكَ‌ ....

مائده (5) 27

قصّه هابيل‌

55. قصّه هابيل و قابيل، خبرى مهمّ و قابل توجّه:

وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ابْنَيْ آدَمَ بِالْحَقِ‌ ....

مائده (5) 27

56. قصّه هابيل و قابيل، ماجرايى واقعى نه افسانه و سمبليك:

[1] . كلمه «بالحق» به قرينه آيات گذشته كه درباره اهل‌كتاب بود، مى‌تواند اشاره به تحريفهايى باشد كه در آثار اهل‌كتاب نسبت به فرزندان آدم وجود دارد.

[2] . خداوند به آدم عليه السلام وحى نمود كه وصايت و اسم اعظم را به هابيل واگذار نمايد و قابيل از هابيل بزرگ‌تر بود و وقتى با خبر شد، خشمناك گرديد و گفت: من به اين كرامت و وصيّت اولويّت دارم؛ از اين رو وحى نازل شد كه آن دو قربانى كنند، و در پى آن خداوند قربانى هابيل را پذيرفت. (تفسير الصافى، ج 2، ص 28)

[3] . از امام باقر عليه السلام روايت شده قربانى هابيل پذيرفته شد وقربانى قابيل پذيرفته نشد؛ چنان‌كه خداوند فرمود: «واتل عليهم» و هرگاه قربانى مورد قبول قرار مى‌گرفت، آتشى آن را مى‌سوزاند. (كمال‌الدين، ص 213، ح 2، ب 22؛ تفسير نورالثقلين، ج 1، ص 612، ح 131)

[4] . «تَقَبُّل» به پذيرفته شدنى اطلاق مى‌گردد كه مقتضى پاداش باشد. (مفردات، ص 653، «قبل»)