[1] نَفْسُهُ‌ ...

ق (50) 16

95. وسوسه كردن و فريب، يكى از كارهاى نفس:

فَطَوَّعَتْ لَهُ نَفْسُهُ قَتْلَ أَخِيهِ فَقَتَلَهُ‌ ....

مائده (5) 30

96. وسوسه‌هاى نفسانى قابيل، موجب كشتن برادرش هابيل به دست خودش:

فَطَوَّعَتْ لَهُ نَفْسُهُ قَتْلَ أَخِيهِ فَقَتَلَهُ‌ ....

مائده (5) 30

97. قابيل، فريفته وسوسه‌هاى نفس خويش:

فَطَوَّعَتْ لَهُ نَفْسُهُ قَتْلَ أَخِيهِ فَقَتَلَهُ‌ ....

مائده (5) 30

98. هشدار خداوند به انسان، درباره تأثيرپذيرى از وسوسه‌هاى نفس:

... وَ نَعْلَمُ ما تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ.

ق (50) 16

99. خداوند، خالق انسان و آگاه به وسوسه‌هاى نفسانى وى:

وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ وَ نَعْلَمُ ما تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ‌ ....

ق (50) 16

100. توجّه انسان به دو مراقب بر اعمال وى، زمينه‌ساز تبعيّت نكردن از وسوسه‌هاى نفس:

وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ وَ نَعْلَمُ ما تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ إِذْ يَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّيانِ عَنِ الْيَمِينِ وَ عَنِ الشِّمالِ قَعِيدٌ ما يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ.

ق (50) 16-/ 18

101. علم الهى به اعماق وجود آدمى، اتمام حجت به وى در تأثير پذيرى از وسوسه‌هاى نفس:

وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ وَ نَعْلَمُ ما تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ إِذْ يَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّيانِ عَنِ الْيَمِينِ وَ عَنِ الشِّمالِ قَعِيدٌ [2].

ق (50) 16 و 17

102. پناه بردن به خدا، راه نجاتى براى انسان، از وسوسه‌هاى نفسانى‌اش:

قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ‌ الَّذِي يُوَسْوِسُ فِي صُدُورِ النَّاسِ‌ مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ.

ناس (114) 1 و 5 و 6

ارزش نفس‌

103. نفس، پديده‌اى ارزشمند، در حدّ سوگند خوردن خداوند به آن:

وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها.

شمس (91) 7

وَ لا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ.

قيامت (75) 2

104. رسيدن به مواهب آخرتى، تنها بهاى ارزشمند، در مقابل نفس آدمى:

... وَ لَقَدْ عَلِمُوا لَمَنِ اشْتَراهُ ما لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِنْ خَلاقٍ وَ لَبِئْسَ ما شَرَوْا بِهِ أَنْفُسَهُمْ لَوْ كانُوا يَعْلَمُونَ.

بقره (2) 102

105. نفس انسانى به مثابه نشانه خدا، پديده‌اى براى ژرف‌نگرى:

وَ فِي أَنْفُسِكُمْ أَ فَلا تُبْصِرُونَ.

ذاريات (51) 21

[1] . آيه مزبور و آيه قبل از آن، در مقام اصلاح انديشه منكران معاد است. خداوند در پايان ادله عقلى بر امكان معاد موضوع وسوسه‌هاى نفسانى را مطرح كرده است. اين مى‌تواند از آن جهت باشد كه منكران معاد براى اصلاح عقيده، همواره گمان نكنند كه مشكل‌شان عقلى و برهانى است، زيرا چه بسا عقيده نادرست، تكيه بر وسوسه‌هاى نفس داشته باشد كه در اين صورت، اصلاح عقيده، نيازمند اصلاح نفس وسوسه گر خواهد بود

[2] . اگر فرض شود رگ گردن، ادراك كننده باشد، خداونددر ادراك انسان نزديك‌تر است به وى از رگ گردنش و با وجود آن خداى متعال دو فرشته بر انسان گمارده است تا عمل او را حفظ كنند تا حجت را بر وى تمام كند. (مجمع البيان، ج 9- 10، ص 216)