است بين خداوند و بندگان خردمند خويش، به منظور رفع مشكلات و
نابسامانيهاى مربوط به امور معاش و معاد انسانها. «نبىء»
[با همزه]
از آن جهت است كه خبر دهنده به امورى است كه با آنها عقول پاك آرامش مىيابد و
مىتواند به معناى اسم فاعلى [خبر دهنده]
و يا اسم مفعولى [خبر
گيرنده] باشد.[1] «نبىّ» در صورت مشتقّ بودن از «نبو» به معناى صاحب مقام بلند و
رفيع نسبت به ساير مردمان است.[2] در اين مدخل از واژه «نبىّ» و بعضى آيات كه دلالت بر نبوّت مىكند، استفاده شده است.