[3] از اينكه در آيه 5، گوشت انعام را خوردنى دانسته و در اينجا
فقط فايده سوارى و زينت بودن اسب را يادآورى كرده است، برمىآيد كه گوشت اسب در آن
دوران از خوردنىهاى متداول نبوده است.
[4] با توجّه به سياق آيات- كه در مقام امتنان از سوى خدا و شمارش
نعمتها است- برداشت ياد شده قابل استفاده است.