1) اصحاب شِمال، آرزومند داده نشدن نامه عملشان به آنان در قيامت:
و اما من اوتى كتبه بشماله فيقول يليتنى لم اوت كتبيه.
حاقه (69) 25
2) اصحاب شِمال، آرزومند آگاه نشدن از حساب اعمال خود در قيامت:
و اما من اوتى كتبه بشماله فيقول يليتنى ...* ولم أدر ما حسابيه.
حاقه (69) 25 و 26
3) اصحاب شِمال، آرزو كنندهى مرگ خويش، هنگام مشاهدهى نامه اعمال
خود در قيامت:
و اما من اوتى كتبه بشماله فيقول ...* يليتها كانت القاضية.[1]
حاقه (69) 25 و 27
4) اصحاب شِمال، آرزومند زنده نشدن پس از مرگ دنيايى خود:
و اما من اوتى كتبه بشماله فيقول ...* يليتها كانت القاضية.[2]
حاقه (69) 25 و 27
اصحاب شِمال در برزخ---) همين مدخل، پذيرايى از اصحاب شمال
اصحاب شِمال در جهنم
5) گرفتار شدن اصحاب شِمال به آتش فراگير در فضايى بسته:
و الذين كفروا بايتنا هم اصحب المشئمه* عليهم نار مؤصدة.[3]
بلد (90) 19 و 20
6) دربند كشيده شدن اصحاب شِمال با زنجير هفتاد ذراعى در جهنم:
و اما من اوتى كتبه بشماله ...* خذوه فغلوه*
ثمّ فى سلسلة ذرعها سبعون ذراعا فاسلكوه.
حاقه (69) 25 و 30 و 32
7) افكنده شدن اصحاب شِمال در جهنم:
وأمّا إن كان من المكذّبين الضّالّين* وتصلية جحيم.[4]
واقعه (56) 92 و 94
و اما من اوتى كتبه بشماله ...* ثمّ الجحيم صلّوه.
حاقه (69) 25 و 31
8) اصحاب شمال پركننده شكم خويش از درخت زقوم در جهنم:
و اصحب الشمال ما اصحب الشمال* لأكلون من شجر مّن زقّوم* فمالون منها البطون.
واقعه (56) 41 و 52 و 53
نيز---) همين مدخل، كيفر اصحاب شمال
اصحاب شِمال در قيامت
9) محروميت اصحاب شِمال در قيامت از دوستى مهربان:
و اما من اوتى كتبه بشماله ...* فليس له اليوم ههنا حميم.
حاقه (69) 25 و 35
[1] در مفهوم «يا ليتها كانت القاضية» دو احتمال وجود دارد: الف.
اصحاب شِمال، در روز قيامت آرزوى مرگ مىكنند. ب. آرزو مىكنند كه اى كاش! پس از
مرگ خود در دنيا، زنده نشده بودند. برداشت بنا بر احتمال اوّل است. (مجمعالبيان،
ذيل آيه)
[2] برداشت، بنا بر اين احتمال است كه آرزوى آنان مربوط به زنده
نشدن پس از مرگ در دنيا باشد.
[3] «مؤصدة» به محل بسته گفته مىشود. (مفردات راغب) احتمال دارد
كه «اصحاب المشئمة» با اصحاب شِمال يكى باشند؛ چون در عرف عرب از شومى به شِمال
تعبير مىشود. تقابل «اصحاب المشئمة» با «اصحاب الميمنة» نيز قرينه ديگرى بر اين
مطلب است.
[4] به قرينه آيه 51 از همين سوره كه در سياق آيات مربوط به اصحاب
شِمال است، آيات مزبور ناظر به اصحاب شِمال مىباشد.