اعراف، جمع عُرْف است و به مكان بلند و مرتفع گفته مىشود [3] و مقصود از اعراف در آيه 46 و 48 سوره
اعراف (7)، موضع يا حجاب يا مقام روحانى است كه بر بهشت و دوزخ احاطه دارد. [4] با دقّت در آيات 46 تا 49 اعراف (7)
استفاده مىشود كه اصحاب اعراف، انسانهاى كاملىاند كه به عنايت الهى، مجاز به
تكلّم، مطمئن در اظهارات خود، مبشّر مؤمنان به امنيّت، فرماندهنده آنان به ورود
در بهشت و مستجابالدعوةاند و در روايات متعدّد، امامان از اهلبيت پيامبر (ص)
اصحاب اعراف معرّفى شدهاند. [5] در اين مدخل از واژه «اعراف» استفاده شده است.
آرامشبخشى اصحاب اعراف---) همين مدخل، اصحاب اعراف و بهشتيان
اصحاب اعراف و بهشتيان
1) آرامشدهى اصحاب اعراف به راهيان بهشت:
... و على الاعراف رجال يعرفون كلّا بسيميهم و نادوا أصحب الجنّة
ان سلم عليكم ... أهؤلآء الّذين أقسمتم لاينالهم اللَّه برحمة ادخلوا الجنّة لاخوف
عليكم و لآ أنتم تحزنون.[6]
اعراف (7) 46 و 49
[1] ذكر جمله «و لهم عذاب الحريق» پس از «فلهم عذاب جهنّم»
مىتواند نشاندهنده تعدّد عذاب باشد. (مفردات راغب)
[2] «قُتل أصحاب الأخدود» جمله انشايى و بيانگر لعن و نفرين است.
(الميزان، ذيل آيه)