ملكوت به منزله مُلْك به معناى سلطنت و عظمت است، ليكن از حيث معنا
تأكيد بيشترى در آن نهفته است، مثل رغبوت و رهبوت.[1] قرآن كريم اين واژه را در معناى لغوى
[نوعى از سلطنت]
البتّه در مصداق خاصّى به كار برده است كه عبارت است از وجود اشيا از حيث انتساب و
قوام به خداوند؛[2] به عبارت ديگر ملكوت هر شىء، همان
وجودش است كه از ايجاد خداوند نشئت گرفته است.[3] در اين مدخل از واژه «ملكوت» استفاده شده است.
اهمّ عناوين: مالكيّت ملكوت اشيا.
ارائه ملكوت
1. خداوند، ارائهدهنده ملكوت آسمانها و زمين به ابراهيم عليه
السلام: