اين صفت فعلى الهى از باب تفعيل
[تكثير]
به معناى ازدياد و افزايش است و تنها يك بار در قرآن در مورد افزايش افراد قوم
شعيب استعمال است.[1] اين صفت الهى به صورت اسمى نيز در
ادعيه آمده است.[2]
مكر با حيله و نيرنگ، كسى را از مقصودش بازداشتن است و آن دو قسم
است: پسنديده و مذموم.[3]
معادل آن در فارسى، خدعه كردن، فريفتن، حيله و كيد است.[4] در اين مدخل از مشتقّات «ائتمر»، «خدع»،
«كيد»، «مكر» و برخى آيات كه مفيد اين معنا است،
استفاده شده است.
اهمّ عناوين: آثار مكر، شيوههاى مكر، مكر خدا.
آثار مكر
1. افساد
1. فسادانگيزى در زمين، پيامد خدعه و نيرنگ مكّاران: