مُقبِر/ اسماوصفات‌

اين صفت فعلى الهى از باب افعال‌ [اقبار] به معناى در خاك نهادن و در گور كردن است و تنها يك بار در قرآن براى خداوند در مورد به خاك سپردن انسان آمده است. [1] اين صفت الهى به صورت اسمى نيز در ادعيه آمده است. [2]

ثُمَّ أَماتَهُ فَأَقْبَرَهُ.

عبس (80) 21

مقتدر/ اسماوصفات---) قدير/ اسماوصفات‌

مقداد بن عَمرو (الاسود الكندى)

مقداد بن اسود الكندى از صحابه رسول خدا [3] از چابك‌سوران وفادار به پيامبر صلى الله عليه و آله در ميادين نبرد، خصوصاً غزوه بدر و ساير غزوات بود [4] برخى‌ مفسّران آيه 77 نساء (4) را درباره وى و شمارى ديگر از مؤمنان دانسته‌اند كه در مكه اجازه قتال با مشركان از پيامبر صلى الله عليه و آله مى‌خواستند و چون به مدينه آمدند و مأمور به جنگ بدر شدند اين امر بر آنان ناگوار و سخت آمد. [5] نيز نزول آيه 87 مائده (5) را در پى آن دانسته‌اند كه مقداد همراه با گروهى ديگر از صحابه برخى طيّبات را بر خود ممنوع كردند و با نزول آيه آنان از چنين اعمالى برحذر داشته شدند. [6]

مقدّر/ اسماوصفات---) قدر

مُقِدّم/ اسماوصفات‌

اين صفت فعلى الهى از باب تفعيل‌ [تقديم‌] به معناى جلو انداختن و پيش فرستادن است و تنها يك بار در قرآن و در مورد پيش فرستادن وعده عذاب به كافران بيان شده است. [7] اين صفت الهى به صورت اسمى نيز در ادعيه آمده است. [8]

قالَ لا تَخْتَصِمُوا لَدَيَّ وَ قَدْ قَدَّمْتُ إِلَيْكُمْ بِالْوَعِيدِ.

ق (50) 28

مُقْسِط/ اسماوصفات‌

اين اسم و صفت الهى برگرفته از آيه‌ «شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ وَ الْمَلائِكَةُ وَ أُولُوا الْعِلْمِ قائِماً بِالْقِسْطِ ...»

آل‌عمران (3) 18

مى‌باشد يعنى خداوند قائم به قسط و دادگرى است. [9] اين صفت الهى به صورت اسمى نيز در ادعيه آمده است. [10]

[1] . اسما و صفات الهى فقط در قرآن، ج 2، ص 1119.

[2] . المقام الاسنى، ص 95؛ جنّةالامان، ص 358.

[3] . السيرة النبويه، ابن هشام، ج 1، ص 325؛ اسدالغابه، ج 5، ص 242.

[4] . تاريخ طبرى، ج 2، ص 23 و 27 و 107.

[5] . مجمع البيان، ج 3-/ 4، ص 119.

[6] . مجمع‌البيان، ج 3-/ 4، ص 364؛ الدرالمنثور، ج 3، ص 142.

[7] . اسما و صفات الهى فقط در قرآن، ج 2، ص 1131.

[8] . دعاى جوشن كبير، بند 25؛ البلد الامين، ص 362.

[9] . الاسماء و الصفات، بيهقى، ج 1، ص 142؛ اسما و صفات الهى فقط در قرآن، ج 2، ص 1213.

[10] . مفاتيح‌الجنان، دعاى مجير؛ البلد الامين، ص 363.