[1] الْمَشْعَرِ الْحَرامِ وَ اذْكُرُوهُ كَما هَداكُمْ‌ ...

بقره (2) 198

قداست مشعرالحرام‌

6. قداست سرزمين مشعرالحرام:

... فَاذْكُرُوا اللَّهَ عِنْدَ الْمَشْعَرِ الْحَرامِ‌ [2] ...

بقره (2) 198

وقوف در مشعرالحرام‌

7. وجوب وقوف حاجيان در مشعرالحرام، پس از وقوف در عرفات:

لَيْسَ عَلَيْكُمْ جُناحٌ أَنْ تَبْتَغُوا فَضْلًا مِنْ رَبِّكُمْ فَإِذا أَفَضْتُمْ مِنْ عَرَفاتٍ فَاذْكُرُوا اللَّهَ عِنْدَ الْمَشْعَرِ الْحَرامِ وَ اذْكُرُوهُ كَما هَداكُمْ وَ إِنْ كُنْتُمْ مِنْ قَبْلِهِ لَمِنَ الضَّالِّينَ‌ [3].

بقره (2) 198

8. وقوف در مشعرالحرام از مناسك حج:

... فَإِذا أَفَضْتُمْ مِنْ عَرَفاتٍ فَاذْكُرُوا اللَّهَ عِنْدَ الْمَشْعَرِ الْحَرامِ‌ ... ثُمَّ أَفِيضُوا مِنْ حَيْثُ أَفاضَ النَّاسُ‌ ....

بقره (2) 198 و 199

مِشك‌

مِشك، مادّه‌اى معطّر است كه از كيسه‌اى كوچك و مشكين، به اندازه تخم‌مرغ مستقرّ در زير پوست شكم و مجاور عضو تناسلى آهوى نَر گرفته مى‌شود. [4]

بوى مِشك‌

1. نوشيدن ابرار از شراب مُهر شده با بوى مِشك، در بهشت:

إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِي نَعِيمٍ‌ يُسْقَوْنَ مِنْ رَحِيقٍ مَخْتُومٍ‌ خِتامُهُ مِسْكٌ وَ فِي ذلِكَ فَلْيَتَنافَسِ الْمُتَنافِسُونَ.

مطفّفين (83) 22 و 25 و 26

2. ظرف شراب بهشتيان، مُهر و موم شده به وسيله نوعى مِشك خوشبو:

إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِي نَعِيمٍ‌ يُسْقَوْنَ مِنْ رَحِيقٍ مَخْتُومٍ‌ خِتامُهُ مِسْكٌ وَ فِي ذلِكَ فَلْيَتَنافَسِ الْمُتَنافِسُونَ.

مطفّفين (83) 22 و 25 و 26

مِشك بهشتى‌

3. ترغيب و تشويق خداوند، براى دستيابى به مِشك بهشتى:

خِتامُهُ مِسْكٌ وَ فِي ذلِكَ فَلْيَتَنافَسِ الْمُتَنافِسُونَ.

مطفّفين (83) 26

4. معطّر بودن آخرين جرعه‌ها و مِشك‌انگيز بودن آن، از ويژگيهاى باده بهشتى:

خِتامُهُ مِسْكٌ وَ فِي ذلِكَ فَلْيَتَنافَسِ الْمُتَنافِسُونَ.

مطفّفين (83) 26

5. صُراح باده بهشتى نيكوكاران، لاك و مُهر شده با مِشك:

خِتامُهُ مِسْكٌ وَ فِي ذلِكَ فَلْيَتَنافَسِ الْمُتَنافِسُونَ.

مطفّفين (83) 26

[1] . به يك احتمال، جمله «كما هداكم» به معناى «كماعلّمكم» است يعنى همان‌گونه كه شما را تعليم داد. (الكشاف، ج 1، ص 247؛ انوارالتنزيل، بيضاوى، ج 1، ص 181)

[2] . وصف مشعر به «حرام» به جهت حرمت و قداست آن‌است. (الكشاف، ج 1، ص 246)

[3] . وجه دلالت آيه بر وجوب وقوف در مشعرالحرام اين است كه خداوند واجب نموده در مشعر ذكر خدا شود و زمانى وجوب ذكر، محقّق مى‌شود كه وقوف در آنجا واجب باشد. (مجمع‌البيان، ج 1-/ 2، ص 527)

[4] . فرهنگ فارسى، ج 3، ص 4147، «مشك»