605. پيامبر صلى الله عليه و آله، مأمور بشارت به مؤمنان، مبنى بر بهره‌مندى آنان از شفاعت آن حضرت در آخرت:

أَ كانَ لِلنَّاسِ عَجَباً أَنْ أَوْحَيْنا إِلى‌ رَجُلٍ مِنْهُمْ أَنْ أَنْذِرِ النَّاسَ وَ بَشِّرِ الَّذِينَ آمَنُوا أَنَّ لَهُمْ قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَ رَبِّهِمْ‌ [1] ...

يونس (10) 2

606. اميدوار ساختن پيامبر صلى الله عليه و آله، به برخوردار شدن از مقام شفاعت، از طرف خداوند:

وَ مِنَ اللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نافِلَةً لَكَ عَسى‌ أَنْ يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقاماً مَحْمُوداً.

اسراء (17) 79

نيز---) استغفار محمّد صلى الله عليه و آله و توسّل به محمّد صلى الله عليه و آله‌

شكايت محمّد صلى الله عليه و آله‌

607. شكايت پيامبراكرم صلى الله عليه و آله به پيشگاه خداوند از قريش، به جهت مهجور ساختن قرآن:

وَ قالَ الرَّسُولُ يا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراً.

فرقان (25) 30

608. شِكوه پيامبر صلى الله عليه و آله به پيشگاه خداوند از قوم خويش، به دليل بيهوده و هذيان پنداشتن قرآن:

وَ قالَ الرَّسُولُ يا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هذَا الْقُرْآنَ‌ [2] مَهْجُوراً.

فرقان (25) 30

609. شِكوه پيامبر صلى الله عليه و آله به درگاه پروردگار، از ايمان نياوردن قومش:

وَ قِيلِهِ يا رَبِّ إِنَّ هؤُلاءِ قَوْمٌ لا يُؤْمِنُونَ.

زخرف (43) 88

610. خداوند، آگاه به شكايت و شكوه پيامبر صلى الله عليه و آله از قوم حق‌ناپذيرش:

وَ تَبارَكَ الَّذِي لَهُ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما بَيْنَهُما وَ عِنْدَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ وَ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ‌ وَ قِيلِهِ يا رَبِّ إِنَّ هؤُلاءِ قَوْمٌ لا يُؤْمِنُونَ‌ [3].

زخرف (43) 85 و 88

611. دلجويى خداوند از پيامبر صلى الله عليه و آله در پى شكايت آن حضرت، از حق‌ناپذيرى قومش:

وَ قِيلِهِ يا رَبِّ إِنَّ هؤُلاءِ قَوْمٌ لا يُؤْمِنُونَ‌ فَاصْفَحْ عَنْهُمْ وَ قُلْ سَلامٌ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ.

زخرف (43) 88 و 89

612. امر خدا به پيامبر صلى الله عليه و آله به عفو و ترك مناظره با مشركان، در پى شِكوه آن حضرت از ايشان به درگاه پروردگار:

وَ قِيلِهِ يا رَبِّ إِنَّ هؤُلاءِ قَوْمٌ لا يُؤْمِنُونَ‌ فَاصْفَحْ عَنْهُمْ وَ قُلْ سَلامٌ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ.

زخرف (43) 88 و 89

613. درخواست پيامبر صلى الله عليه و آله از پروردگار، براى داورى به حق بين او و مخالفانش و گرفتن داد او از آنان:

قُلْ إِنِّي عَلى‌ بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّي وَ كَذَّبْتُمْ بِهِ ما عِنْدِي ما تَسْتَعْجِلُونَ بِهِ إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ يَقُصُّ الْحَقَّ وَ هُوَ خَيْرُ الْفاصِلِينَ.

انعام (6) 57

أَ فَغَيْرَ اللَّهِ أَبْتَغِي حَكَماً ....

انعام (6) 114

فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ آذَنْتُكُمْ عَلى‌ سَواءٍ ... قالَ رَبِ‌ احْكُمْ بِالْحَقِ‌ ....

انبياء (21) 109 و 112

[1] . از امام صادق صلى الله عليه و آله روايت شده كه مقصود از «قدم صدق» شفاعت محمّد صلى الله عليه و آله است. (تفسير نورالثقلين، ج 2، ص 292، ح 9)

[2] . برخى مفسّران «اتّخذوا هذا القرآن مهجوراً» را به معناى بيهوده و هذيان پنداشتن معنا كرده‌اند. (روح‌المعانى، ج 11، جزء 19، ص 20)

[3] . مرجع ضمير «قيله» پيامبر صلى الله عليه و آله است. (الميزان، ج 18، ص 127) «قيل» مصدر «قال» و عطف بر «السّاعة» در آيه 86 است، يعنى «و عنده علم قيله». (اعراب القرآن الكريم، درويش، ج 9، ص 114)