إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ‌ وَ لا بِقَوْلِ كاهِنٍ قَلِيلًا ما تَذَكَّرُونَ.

حاقّه (69) 40 و 42

ذَرْنِي وَ مَنْ خَلَقْتُ وَحِيداً فَقالَ إِنْ هذا إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ [1].

مدّثر (74) 11 و 24

2. اتّهام كهانت به قرآن و گرفته شدن آن از جنّيان، به وسيله رسول خدا صلى الله عليه و آله:

وَ لا بِقَوْلِ كاهِنٍ قَلِيلًا ما تَذَكَّرُونَ‌ [2].

حاقّه (69) 42

3. توبيخ مشركان، به علّت تهمت كهانت به قرآن:

وَ لا بِقَوْلِ كاهِنٍ قَلِيلًا ما تَذَكَّرُونَ.

حاقّه (69) 42

اتّهام كهانت به محمّد صلى الله عليه و آله‌

4. مشركان، مدّعى كهانت رسول خدا صلى الله عليه و آله و استمداد وى از جنّيان در آوردن قرآن:

فَذَكِّرْ فَما أَنْتَ بِنِعْمَةِ رَبِّكَ بِكاهِنٍ وَ لا مَجْنُونٍ. [3]

طور (52) 29

وَ لا بِقَوْلِ كاهِنٍ قَلِيلًا ما تَذَكَّرُونَ.

حاقّه (69) 42

5. اتّهام كهانت به پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله از سوى مشركان كافر، در جهت ضدّيّت با وى:

... كَذلِكَ قالَ الَّذِينَ لا يَعْلَمُونَ مِثْلَ قَوْلِهِمْ‌ [4] ...

بقره (2) 113

وَ قَدْ كَفَرُوا بِهِ مِنْ قَبْلُ وَ يَقْذِفُونَ بِالْغَيْبِ مِنْ مَكانٍ بَعِيدٍ [5].

سبأ (34) 53

6. استهزاى پيامبر صلى الله عليه و آله از سوى وليد بن مغيره، با نسبت نارواى كهانت به آن حضرت:

إِنَّا كَفَيْناكَ الْمُسْتَهْزِئِينَ‌ [6].

حجر (15) 95

7. تهمت كهانت به رسول خدا صلى الله عليه و آله نشئت گرفته از روحيّه طغيانگرى مشركان:

فَذَكِّرْ فَما أَنْتَ بِنِعْمَةِ رَبِّكَ بِكاهِنٍ وَ لا مَجْنُونٍ‌ أَمْ تَأْمُرُهُمْ أَحْلامُهُمْ بِهذا أَمْ هُمْ قَوْمٌ طاغُونَ‌ [7].

طور (52) 29 و 32

8. تسليت و دلدارى خداوند به پيامبر صلى الله عليه و آله در برابر اتّهام كهانت به آن حضرت:

فَلا يَحْزُنْكَ قَوْلُهُمْ إِنَّا نَعْلَمُ ما يُسِرُّونَ وَ ما يُعْلِنُونَ‌ [8].

يس (36) 76

فَذَكِّرْ فَما أَنْتَ بِنِعْمَةِ رَبِّكَ بِكاهِنٍ وَ لا مَجْنُونٍ.

طور (52) 29

9. اتّهام كهانت به پيامبر صلى الله عليه و آله براى جلوگيرى مردم از روى آوردن به آن حضرت:

أَمْ يُرِيدُونَ كَيْداً فَالَّذِينَ كَفَرُوا هُمُ الْمَكِيدُونَ‌ [9].

طور (52) 42

[1] . بر اساس شأن نزول است كه در ذيل آيات مذكور آمده است. (الكشاف، ج 4، ص 649؛ الميزان، ج 20، ص 92)

[2] . مقصود از «و لا بقول ...» نفى تهمت كهانت به قرآن و گرفته شدن آن از جنّيان به وسيله پيامبر صلى الله عليه و آله است. (الميزان، ج 19، ص 404؛ الكشاف، ج 4، ص 606)

[3] . اتّهام‌زنندگان به پيامبر صلى الله عليه و آله بر اين باور بودند كه پيامبر صلى الله عليه و آله در آوردن قرآن از جنّيان كمك مى‌گيرد. (الميزان، ج 19، ص 18 و 404)

[4] . مشركان، درصدد ابطال سخن پيامبر صلى الله عليه و آله برمى‌آمدند ومى‌گفتند: وى ساحر، كاهن، شاعر و يا مانند آن است. (تفسير من وحى القرآن، ج 2، ص 177)

[5] . ممكن است كه مراد از آيه شريفه اين باشد: پيامبر صلى الله عليه و آله را به گمانهايى كه از وى دور است از قبيل شعر، سحر، كهانت و ... قذف مى‌كنند. (روض‌الجنان، ج 16، ص 87)

[6] . وليدبن مغيره به استهزاى محمّد صلى الله عليه و آله با نسبت نارواى كهانت اقدام مى‌كرد. (الدرالمنثور، ج 5، ص 101)

[7] . «بل هم قوم طاغون» يعنى طغيانگرى آنان را به اين‌گونه اباطيل واداشته است. (الميزان، ج 19، ص 19)

[8] . مراد از «قولهم» نسبتهاى ناروايى از قبيل سحر، كهانت و ... به پيامبر صلى الله عليه و آله است. (تفسير منهج‌الصادقين، ج 7، ص 498)

[9] . از ظاهر سياق برمى‌آيد كه مراد از كيد، مكر مكذّبان رسول خدا صلى الله عليه و آله است كه با نسبتهايى از قبيل: كهانت، جنون، شاعر بودن و ... حضرت را هدف قرار داده بودند. (الميزان، ج 19، ص 21)