4. توبه‌

47. توبه واقعى مشركان، عامل رهايى آنان از كمين مسلمانان:

فَإِذَا انْسَلَخَ الْأَشْهُرُ الْحُرُمُ فَاقْتُلُوا الْمُشْرِكِينَ حَيْثُ وَجَدْتُمُوهُمْ وَ خُذُوهُمْ وَ احْصُرُوهُمْ وَ اقْعُدُوا لَهُمْ كُلَّ مَرْصَدٍ فَإِنْ تابُوا ... فَخَلُّوا سَبِيلَهُمْ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ.

توبه (9) 5

كمين ملائكه‌

48. كمين فرشتگان الهى براى نگهبانى و مراقبت از وحى، جهت مصون ماندن از دستبرد نااهلان:

عالِمُ الْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَلى‌ غَيْبِهِ أَحَداً إِلَّا مَنِ ارْتَضى‌ مِنْ رَسُولٍ فَإِنَّهُ يَسْلُكُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَداً [1].

جنّ (72) 26 و 27

كمين منافقان‌

49. كمين كردن منافقان در مسجد ضرار، براى آسيب زدن به مسلمانان:

وَ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مَسْجِداً ضِراراً وَ كُفْراً وَ تَفْرِيقاً بَيْنَ الْمُؤْمِنِينَ وَ إِرْصاداً لِمَنْ حارَبَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ مِنْ قَبْلُ وَ لَيَحْلِفُنَّ إِنْ أَرَدْنا إِلَّا الْحُسْنى‌ وَ اللَّهُ يَشْهَدُ إِنَّهُمْ لَكاذِبُونَ.

توبه (9) 107

كمين نگهبانان جهنّم‌

50. جهنّم، كمينگاه كمين زدن نگهبانان آتش به طغيانگران، براى انداختن آنها به آتش:

إِنَّ جَهَنَّمَ كانَتْ مِرْصاداً لِلطَّاغِينَ مَآباً [2].

نبأ (78) 21 و 22

كمين هُدهُد

51. كمين كردن هدهد، پس از افكندن نامه سليمان عليه السلام به دربار حكومت سبأ، براى شنود سخنان آنان:

... لِيَ لا أَرَى الْهُدْهُدَ .... وَ جِئْتُكَ مِنْ سَبَإٍ بِنَبَإٍ يَقِينٍ‌ اذْهَبْ بِكِتابِي هذا فَأَلْقِهْ إِلَيْهِمْ ثُمَّ تَوَلَّ عَنْهُمْ فَانْظُرْ ما ذا يَرْجِعُونَ.

نمل (27) 20 و 22 و 28

كناز بن حصين---) ابومرثد

كنانة بن الربيع (ابن ابى‌الحقيق)

كنانة بن ابى‌الربيع از احبار و سران يهود بنى‌نضير و از دشمنان كينه‌توز پيامبر و مسلمانان و شوهر صفيه، دختر حُيَىّ بن اخطب بود. كنانه در غزوه خيبر به قتل رسيد و پيامبر صلى الله عليه و آله با همسرش ازدواج كرد. [3] مفسّران‌ مقصود از «سفهاء» در آيه 142 بقره (2) را شمارى از احبار يهود از جمله كنانه دانسته‌اند كه نسبت به تغيير

[1] . «رصد» جمع «راصد» به معناى حافظ است و مقصود از آن رصد ملائكه براى حفاظت از وحى است. (مجمع‌البيان، ج 9-/ 10، ص 562-/ 563؛ روح‌المعانى، ج 16، جزء 29، ص 166)

[2] . بنا بر احتمالى، دوزخ، كمينگاهى است كه در آن جانگهبانان آتش در كمين طغيانگران‌اند تا آنها را گرفته، به درون آتش بيندازند. (مجمع‌البيان، ج 9-/ 10، ص 642)

[3] . السّيرة النّبويّه، ابن‌هشام، ج 2، ص 514؛ ج 3، ص 336؛ اعلام‌القرآن، شبسترى، ص 834-/ 835.