53. فجر

272. سوگند خداوند به فجر و هنگام ديدن سپيده:

وَ الْفَجْرِ.

فجر (89) 1

273. سوگند به فجر، شايسته و بجا، در ديدگاه هر شخص عاقل:

وَ الْفَجْرِ هَلْ فِي ذلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ.

فجر (89) 1 و 5

54. فرزند

274. سوگند خداوند به پدر و فرزند براى بيان آفريده شدن انسان در رنج:

وَ والِدٍ وَ ما وَلَدَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي كَبَدٍ.

بلد (90) 3 و 4

55. قاريان قرآن‌

275. سوگند خداوند به تلاوتگران آيات الهى و قرآن كريم، براى يگانگى خداوند:

فَالتَّالِياتِ ذِكْراً إِنَّ إِلهَكُمْ لَواحِدٌ.

صافّات (37) 3 و 4

56. قرآن‌

276. قسم خداوند به آيات پياپى نازل شده بر پيامبر صلى الله عليه و آله براى حتمى بودن وعده خداوند:

وَ الْمُرْسَلاتِ عُرْفاً إِنَّما تُوعَدُونَ لَواقِعٌ. [1]

مرسلات (77) 1 و 7

277. قسم خداوند به قرآن به سبب منتشر كردن حكمت و معارف، براى تأكيد بر حتمى بودن وعده خداوند:

وَ النَّاشِراتِ نَشْراً إِنَّما تُوعَدُونَ لَواقِعٌ. [2]

مرسلات (77) 3 و 7

278. قسم خداوند به قرآن، يادآورى‌كننده و هشداردهنده انسانها براى بيان حتمى بودن وعده خدا:

فَالْمُلْقِياتِ ذِكْراً إِنَّما تُوعَدُونَ لَواقِعٌ. [3]

مرسلات (77) 5 و 7

279. قسم خداوند به قرآن فرق‌گذارنده بين حق و باطل، براى حتمى بودن وعده خدا:

فَالْفارِقاتِ فَرْقاً إِنَّما تُوعَدُونَ لَواقِعٌ. [4]

مرسلات (77) 4 و 7

280. قسم خداوند به قرآن حكمت‌آميز، براى تأكيد بر حقّانيّت و درستى رسالت پيامبر صلى الله عليه و آله:

وَ الْقُرْآنِ الْحَكِيمِ‌ إِنَّكَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ.

يس (36) 2 و 3

281. سوگند خداوند به قرآن، جهت تأكيد بر بودن پيامبر صلى الله عليه و آله در صراط مستقيم:

وَ الْقُرْآنِ الْحَكِيمِ‌ إِنَّكَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ‌ عَلى‌ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ.

يس (36) 2-/ 4

282. سوگند خداوند به قرآن، براى نزول قرآن به زبان عربى، با هدف تعقّل و تفكّر مردم در آن:

وَ الْكِتابِ الْمُبِينِ‌ إِنَّا جَعَلْناهُ قُرْآناً عَرَبِيًّا

[1] . بنا بر قولى، مقصود از «مرسلات» آيات پياپى نازل شده‌به وسيله جبرئيل بر پيامبر صلى الله عليه و آله است. (التفسير الكبير، ج 10، ص 766)

[2] . بنا بر قولى، مقصود از «والناشرات» قرآن است كه آثارحكمت و هدايت را منتشر كرده است. (همان، ص 766)

[3] . در احتمالى، مقصود از «ملقيات» قرآن است كه داراى‌ذكر است. (همان، ص 766)

[4] . مقصود از «فارقات» قرآن است كه متمايزكننده حق ازباطل است. (همان، ص 766)